sær sjálvum mangan menn hava havt meira sjálvsálit. Eg haldi, vit eru komin á mál viðvíkjandi, hvat kyn barnið er. Eg havi ongum møtt enn, sum ikki er líka hjartans fegin um tað er genta ella drongur. Men
sær sjálvum mangan menn hava havt meira sjálvsálit. Eg haldi vit eru komin á mál viðvíkjandi hvat kyn barnið er. Eg havi ongum møtt enn, sum ikki er líka hjartans fegin um tað er genta ella drongur. Men
um verða næmingarnir eisini bidnir um at svara spurningum um teirra bakstøði, eitt nú skúlagongd, kyn, familjustøðu, frítíðarvirksemi og hugburð til skúlagongd. Næmingarnir hava tveir tímar at svara umleið
í kanning, sum hann hevur gjørt í Grønlandi og Føroyum. Eisini fer Erika Hayfield at greiða frá um kyn og burturflyting í útjaðaranum. Ráðstevnan er um viðurskiftini hjá kvinnum og monnum í arktiska økinum
ímóti mismuni. Hetta merkir, at mismunur skal ikki gerast á fólki uttan mun til ættarslag, húðalit, kyn, átrúnað, kynsligan samleika ella aðra støðu. Hon vísir eisini til heimsyvirslýsingina hjá ST frá 1948
eru lýstar árliga á myndini niðanfyri. ##med2## Myndin niðanfyri vísir lønargjaldingarnar fyri bæði kyn. Í 2019 var parturin hjá monnunum 62,8% av lønarútgjaldingunum, meðan parturin hjá kvinnunum var 37
kynsbýti í Danmark. Úrslitið er ikki sprottið úr ongum, tí BankNordik hevur sett sær sum mál, at einki kyn skal hava minni enn 40 prosent av umboðanini, tá tað snýr seg um leiðslustørv. Hetta skal eisini síggjast
hava sitið nakrar setur. - Hetta eru alt góð fólk, sum eg komi at arbeiða saman við. Býtið millum kyn og bygdir kundi næstan ikki verið betri við tað, at her eru fimm mannfólk og fýra konufólk, umframt
barsilsskipanini, tí sum er, hevur bert annað foreldrið rætt til barsil, um bæði foreldrini hava sama kyn, tí bert annað teirra hevur foreldramyndugleika. Bárður á Steig Nielsen vísir á, at sum útgangsstøði
ikki kjakast um. Tað snýr seg um rættin til at finnast at, og siga, at man hevur eina aðra hugsan um kyn og seksualitet, og gjarna vil hava loyvi til at úttrykkja seg. Tað kann man bara ikki, sigur Iben Thranholm