tingi fyri Sambandsflokkin. Minningarorðini endaðu við, at tingfólk reistust og mintust fyrrverandi ting- og vinnulívsmannin.

verfaðirin og fari eg altíð at minn­ast hendan álvar­sama mannin við tí hjarta­liga látrinum. Hann segði ting­­ini bart út, tó við einum skálka­brosi. Sam­an við kon­uni var Gotfred eitt satt ar­beiðs­grev. Marna

var so hugnaligt, trygt og gevandi. Takk fyri tað. Tað er mangan soleiðis, at mann ikki skilir nøkur ting, fyrr enn mann hevur mist tey. Tá eg var tannáringur hugsaði eg ofta um, at meðan tú megnaði so væl

altíð klárur at hjálpa, har hann kundi. Men hann varð skjótt merktur av sjúkuni, gloymdi illa orð og ting. Tá beinini fóru at bila, og hann ikki kundi ganga meira, fekk hann tíðina at ganga við at lurta eftir

gleðilig og lærurík tíð, tí hóast títt stóra brek, vísti tú stríðsvilja sum fáur. Tú kundi gleðast um ting, ið ein vanliga ikki hugsar um, og lærdi hetta okkum eisini at virða tey og at gleðast við tær. Vit

óskiljandi, at eg ikki longur kann ringja til tín og hoyra málið á tær. Deila upplivingar og daglig dags ting við teg. At tú, nú summarið er her, ikki ert við, tá vit fara túrar við dagrøktarbørnunum, m.a.. at

gjørdi og okkum, ið hon var góð við. Tá eg hugsi um alt tað, ið eg havi upplivað, so eru tað ikki nógv ting eg kann koma í tankar um, har Rúna ikki var við. Allir teir góðu túrarnir í útlondunum. Rúna var altíð

eisini hana, ongantíð hugsaði eg um at hon var so gomul og at eg tí ikki kundi fortelja henni ávís ting, nei, ein kundi tosa við hana um alt, og ein hevði altíð eina kenslu av at hon livdi seg inn í støðuna

Úr Føroyum fór so mangur ta víðu verð umkring, at hoyra aðrar tungur og læra onnur ting, men kom hann ikki aftur....... Hesi orð kunnu sigast um so mangar føroyingar, sum fóru avstað á ungum árum at læra

so innihaldsríkan sum møguligt. Hóast títt brek, vísti tú stríðsvilja sum fáur. Tú kundi gleðast um ting, ið tí vanliga taka sum eina sjálvfylgju. Tú lærdi okkum at síggja lívsins virðir við øðrum eygum