eystantil á oynni. Tá hon fór heiman, kastaði hon upp á eina skipstroyggjuermur, sum hon bant, meðan hon gekk yvir á Oknadal. Har fór hon at bera burtur tað, sum menninir høvdu skorið dagin fyri. Tá tað var liðugt

kvinnur á listan, men eg haldi ikki, at teir virdu okkum ordiliga. Tá nevndarsessir vórðu deildir út, gekk tað soleiðis fyri seg, at teir tóku tað, sum teir vildu hava, og so góvu teir mær tað, teir hildu

tá fiskidagar hava verið fyri, jú eg havi gott vinarlag við norðoyatingmenn. Eitt heilt annað er, gekk Aksel V Johannesen heldur ivasamt um sannleikan, tá hann á middegi í dag segði, at hann hevði ikki

Eliassen. Og at ganga runt ímillum onnur fólk við ongum hári á høvdinum hevði hon als ongan hug til. - Eg gekk alla tíð í húgvu og royndi á tann hátt at goyma tann bera skallan. Tað var bara nokkso býtt, tí øll

Longu tá ið hann var blaðungur, fór hann at drekka og tað vant meiri og meiri upp á seg. Sum tíðin gekk var rúsdrekka ikki nóg mikið og hann fór eisini at taka rúsevni. Men nú hevur hann verið edrúur í [...] forsømdur og tað kom hann sanniliga at svía fyri. Bæði foreldrini doyði í bestu árum og hjá Martin gekk bara ein veg og tað var niðureftir og tað var skjótt. Longu tá ið hann var 15 ára gamal var hann bundin

at eg eri kvinna, hevur verið ein bági. Eg havi havt júst somu møguleikar, sum teir dreingirnir, eg gekk í flokki saman við. Kvinnurnar í mínum ættarliði kunnu fáa ta útbúgvingina, okkum lystir, tær flestu

til Føroya dagin eftir! Við fartelefonini, sjálvandi. Um kvøldið sníkti eg meg oman á høvuðsvegin og gekk skjótt yvir til klivan – sum……als ikki var ein telefonklivi, men okkurt heilt annað. Og so sat eg

dag spyr tey, so kalla tey meg enn fyri beiggja sín, sigur Njál Djurhuus. Ikki við egnari hjálp So gekk tíðin, og hóast Njál royndi at tosa um hesi viðurskifti við fólk, var tað eingin, ið læt seg upp fyri

tveitt 35 kilo av sær, og hann er fegin. ##med2## – Eg ivaðist ongantíð at taka av hesum møguleika. Tað gekk ógvuliga spakuliga at fáa vektina niður, tá ið eg royndi at tapa meg, og eg havi viðurkent, at eg

nógvar venjingar og vitjan hjá fysioterapeuti. – Eg hevði skinnarar fyri at rætta upp á føturnar. Eg gekk ikki sum onnur, og hetta løgdu onnur merki til, og so varð flent eftir mær. Eg minnist ikki so nógv