sunnudagin 05. september. Tað var presturin í Sandoynni Havstein Klein, sum hevði prædikuna. Ein góð, hjartalig og persónlig prædika. Tað var ein rørandi løta, tá einkarbarn teirra, dótturin Sonja, stóð inni

sum verður lisin upp, tá tey eta matpakka. Og mamma Elinbjørg hevur skrivað: Eg elski teg í mínum hjarta elski teg upp á mánan og niður aftur. Og man verður so glaður inni í hjartanum, at man næstan fer

fold eg geri lær meg stríða trúar stríð. Halgi Andi, kom í náði til hvønn syndara í verð; hann í hjarta mínum ráði her við síni sáttargerð. (Kjartan Stakksund, Eiði)

menningartarnað. Eg má siga, at tá eg sá M´as Blues Band spæla í Vestmanna skúla, tá rørdist mítt hjarta, og eg hugsaði. Vit eru rík sum samfelag, at eiga hendan vælsignaða bólkin av menniskjum, sum skapa

av rognum undan hvørjum fiski máld. Á Fiskaaling vísa tey á, at sýn eisini verður tikið av táknum, hjarta, nýra og milti av hvørjum fiski, soleiðis at heilsustøðan hjá fiskinum til einahvørja tíð kann s

summarfrí frá trupuleikunum. Tey taka ábyrgd, tí tey hava hvørki samvitsku ella hjarta til at lata verða. Tá samvitskan, hjarta og ábyrgdarkenslan ikki longur eiga rúm í teimum politisku avgerðunum sum tiknar

lystiliga á m.a. pumpuorgul, gittar og mandolin, og onkuntíð tríva teir í reinan a capella sang. Tað er hjartaligt, inniligt, erligt og ikki sört sjórænarasligt. Vit g!eða okkum at standa lið um lið og syngja við

longur enn hinir sum hava spælt Bond í seinastuni. Hes­in er ein dreparamaskina við sjarmu og køldum hjarta. Ein luksus njósnari og hes­in filmurin er ein betur Bondfilmur enn vit hava sæð teir í 20 ár, tó

Jantelógina. Hetta er eitt stríð og eitt endamál sum vit á G! taka undir við og stuðla av fullum hjarta. Hetta gera vit m.a. við at heilsa The Story Ends vælkomnum á G!-skránna fyri

løgtingið eisini skal avgera, hvat teir skulu samtykkja, tað er follið mongum landsstýrismanni tungt fyri hjarta. Um landsstýrismenn og fleiri við teimum hava tað uppfatan, at tað altíð skal vera landsstýrið, ið