lýst hjá stjóranum, tá felagi í gjøgn­um langa tíð ongar toll­rokn­ingar fekk frá toll­stov­uni. Ella var tað við be­rá­ddum huga, at sum við toll­­kredittinum, so skuldi á­byrgdin ikki ábyrgdast N.N. men [...] ein toll­kre­ditt. Men eisini her var oman­fyri­nevndi vinnulívsmaður greið­ur yvur, at hazardspælið var tapt. Er tað ikki júst tað sum er hent í »tollmálinum«. Men fyri at krógva útyvur bæði toll­und­andrátt [...] hesi árini, so var tað ein finna í einum talvinum, til at turka ábyrgdina upp­á toll­myndug­leik­ar­nar. Somuleiðis var við toll­kredittinum, har hann við sínum svikabrøgdum be­­víst legði alla persónliga

ymiskum fyritøkum sum til dømis oljufelagnum Shell. Hóast ferðslan er nógv, og ein skal hava gott tol, trívist Niels Peter annars væl í starvinum sum koyrilærari í Havn.

við vinstru hond. Tað er ikki sum at siga tað at sleppa í og úr klæðum við egnari hjálp. Tað krevur tol, og tað mugu vit virknu læra, men ikki er tað heilt lætt hjá okkum, sum altíð hava skund. Komin í buksurnar [...] flytast eftir gólvinum ella oman gjøgnum trappurnar. Tað er læruríkt at bróta armin. Tú noyðist at geva tol, at seta ferðina niður, binda frið og viðhvørt at gera einki. Ein brotin armur gevur góðar møguleikar

í og vend fer ivaleyst at koma í á mongum økjum. Men leiðin verður drúgv og long og fer at krevja tol, áhaldni og treysti. Alt bendir á, at unga grønlendska tjóðin hevur hesar eginleikar. Um stjórnarflokkarnir

og hevur tikið sær nógva tíð til øll abbabørnini. Tað, sum tey hava havt stórst gleði av, er abbasa tol og hug til at vera úti í náttúruni. Honum dámar væl at fara at fiska við teimum, geva seyðinum at eta

um framburð vaks til eina fasta trúgv uppá varandi menning. Tey gomlu høvdu lært, at geva seg til tols og at bíða, uttan at missa trúnna uppá aðrar og betri tíðir. Vísmaðurin og heim­spek­ingurin, nevnliga

Magnhild hjá Dánjal í Horni, soleiðis kom hon at kenna beiggja hennara Jóhannes. Men Jóhannes mátti hava tol. Fyrst skuldi Petra, sum vanligt hjá gentum tá í tíðini, síggja eitt sindur av stóru verð. Hetta merkti

sínum arbeiði, var ein róligur og avbalanseraður maður, leyp ongantíð fram av, men vísti eitt serligt tol og úthaldni - eginleikar sum komu honum til góðar, tá hann seinni gjørdist sjúkur. Hann mátti gevast

tú eitt svar. Hetta kundi oftani vera so mikið væl undirbygt og gjøgnumhugsað, at mong høvdu ikki tol ella evni at fylgja tær. Var tað sakin, sum skuldi verjast, so eirdi tú hvørki teg sjálvan ella onnur

saman við Gunnleif á kamping, har vit eru farnir ein gongutúr á økinum, men tað royndi ofta á mítt tol, tí hann kendi næstan annanhvønn mann og støðgaði upp at práta, men tá ið ein hugsar um hetta, so er