stuðlar hjá Brøðrasamkomuni alla teirra tíð og gingu teir í 70-árunum á odda fyri at byggja ein sal við Ljósá. Vit takka Poul Johannes og eisini Andreas fyri teirra frágreiðing, sum er eitt virðismikið
harðnaði og varð avsporað við ongum proportiónum, endaði tað við einum crescendo í løgtingssalinum, sum eg í lesarabrævinum royni at lýsa sum eina opera comique, har høvuðspersónurin – ”
ikke at tænke noget andet. Gud lade os alle samles med ham i de dejlige Boliger hist oppe i de lyse Sale hos Gud i Himmelen.” Tann 3. apríl skrivar Apolonia aftur til Fríðrik, har hon m.a. sigur: Vit fingu
burturav til at halda møti í. Í 1950 varð Siloa nógv útbygt, og í 1992 bygdi samkoman í Siloa nýggjan sal. Gamli salurin varð seldur til kommununa, og nøkur ár seinni varð hann tikin niður. Nú hevur kommunan
Humøret var Storartet over hele Linien. Kl. 2 standsede Musikken op, og Salen tømtes efterhaanden af Mennesker, men fra Klubben, Salen og Kælderen rungede nu Sangen ud imod os. Der dansede man nu færøsk
lovsang, altid ny, fra jord sig svinger let i sky med glade juletoner, vort fattige halleluja med salig fryd istemmes da af engles millioner! Hann muldi kavan niður, sangurin tagnaði í einari flykrandi
og min beskjærmer være, og hvad jeg har begæret. Frels mig fra al elendighed og giv mig den evige salighed, bøn hør mig , Jesu Krist, amen. Uppi á kvistinum Omma lá nøkur ár blind í songini. Tá ið prestur
Berliner Dom, vit fara avstað við smogujarnbreytini, tað lukkast okkum at koma fram rættstundis inn í ein sal høgrumegin stutt frá høvuðsdurunum. Ein sjónleikarkvinna, sum man vera um tey sjeyti, lesur upp yrkingar
og min beskjærmer være, og hvad jeg har begæret. Frels mig fra al elendighed og giv mig den evige salighed, bøn hør mig , Jesu Krist, amen. Uppi á kvistinum Omma lá nøkur ár blind í songini. Tá ið prestur
himninum -, til norrønu myndina av Heljum: ?eitt gólv./ eitt loft av ormum?, sum vit kenna úr Vøluspá: Sal sá hon standa sólu fjarri Nástrondu á norðr horfa dyrr: falla eitrdropar inn um ljóra, sá er undinn
