reglugerðir. – Tað er nógv tað frægasta sum er. Reglugerðirnar í dag er góðar, uttan næsta punkt í grein fýra, stykki tvey, sum eg havi lagt viðtøkubroytingaruppskot fram um fyri einum hálvum ári síðani
Í seinastu grein endaði eg við, at tann evangeliski boðskapurin hevur verið hildin ógreitt fram gjøgnum fleiri øldir. Hetta sóu menn, og í 18. øld vóru nøkur Guds børn, sum byrjaðu at savnast til at
fiskiskap, eru ásetingarnar í § 7 c. § 7 c. avtekur nevniliga stórt sæð ætlan og endamál í undanfarnu grein, um at avmarka gildistíðina fyri útskrivað fiskirættindi. § 7 c. stk. 1.: er nevniliga orðað
maðurin, ið framdi harðskapin, verður helst skuldsettur fyri grovan harðskap. Sambært revsilógini grein 245, ið umrøður grovan harðskap, er revsiramman í fýra ára fongsul.
tí ætlanunum um eitt valdømi, har alt fer í stóra pott. PS. Annars hevði eg í august 2005 eina grein um nøkulunda hetta sama evni. Greinin hevði heitið: “Lokalpolitikkur – valdømir”. Um onkur hevur
fyri fiskiflotan, sum veiðir við troli. Sosialurin fer at venda aftur til JT Electric í eini aðrari grein.
bæði fakliga vitan og royndir viðvíkjandi flogvallarrakstri í Føroyum. Jørgin Niclasen sigur í somu grein, at vansin við at seta størri flogfør í flúgving er, at títtleikin av fráferðum fara at minka so mikið
sjónarmiðum. Eitt nú valdi formaðurin fyri urguleikararnar at spæla sálmalagið “Eg skar mítt navn í grein ta hvítu”, meðan hann á stórskíggja vísti, hvussu hetta varð spælt á urgu. Hetta brúkti hann til at
tað hevur ført til harðskap og grova forfylging av samkyndum, at løgtingið feldi eitt uppskot um at grein 266-b í revsilógini eisini skuldi umfata samkynd. Jógvan Við Keldu, løgtingsmaður, varð so fortørnaður
Í Føroyum er tiltikna grein 266-b í revsilógini alt annað enn steindeyð og jarðað og Jógvan við Keldu samanbar John Johannessen við ein illan puddilhund Løgmaður eigur at halda fingrarnar vekk Tað heldur [...] hugsan um hesi viðurskiftini. Tað sum síðani fór fram í Løgtinginum, vísti týðiliga, at tiltikna grein 266-b í revsilógini, er alt annað enn deyð og jarðað. Teir, sum vundu seg mest upp, vóru teir báðir
