at verða ein persónur, hvørs mál er at fara ígjøgnum lívið so snikkaleysur sum gjørligt. Tað er farligt at hugsa, hvussu kann eg sleppa ígjøgnum lívið og fáa sum minst av skaða sjálvur. Hevði mann heldur
áður, var tað ikki minst Føroyar, teir vildu hoyra um. Tí hóast vit sjálv ikki geva okkum so nógv far um tað, so er tað, í eygunum á øðrum, næstan óskiljandi, at eitt so lítið land kann hava so nógv sjálvræði
inn um stokkin á Ford Capri, ja so fóru vit aðrir at telja seðlarnar, um vit áttu fyri eitt slíkt far. Ikki rakk tað, sum tú hevði undir madrassuni, til eitt so stásiligt akfar. Nei, tú mátti halda teg
Men eg skal eisini ansa eftir, at eg ikki verði forstýrað av uppmerksomheitini. Tað kann verða farligt at venja seg við tað, so eg royni at varðveita mína realistiska sans. Høvdið skal verða við í hesum
og tjóð. Og loysa burturúr nýggjum. Loysa úr lagdi. Loysa upp. Finna loysnir. Hann visti, at eitt far má loysa og fólkið umborð má loysa saman, um skipið skal sigla, fáa fong og vinna upp havn í heimsins
ella seinni mugu víkja og tað fer at lýsa í aftur. Vit í Sjóvar kommunu minnast okkara kæru, sum farin eru, og drýpa høvur í samkenslu. Sorgin og saknurin er lættari at bera, tá ið vit ikki føla okkum
hevði tað, tá hon á sinni tók avgerð um at útbúgva seg. - Eg hugsaði, at nú fert tú at søkja – og far avstað við tær. Meðan eg fylti út umsóknarblaðið, kom janti-røddin aftur: Hvat er tað, tú gert? Søkir
hetta vánaliga úrsliti. Eg rokni við, at tað er skeivt. Hann hevur bert gjørt sum hann var biðin: far eftir øllum toskinum og ger sum best. Undarligar mannagongdir undir samráðingunum tykjast at stuðla
men at tú dugir at gera rolluna sjálvur, soleiðis at áskoðarin fangar tað. Tað kann nevniliga vera farligt at fara ov langt inn í teg sjálvan, tí tú kanst enda við at gloyma tann persónin, ið er við síðun
Sofía hevur tikið útgerð sína í hond og er farin á fiskiferð. Men veðurlíkindini gevur hon sær valla far um, tí henda seinnapartin týsdagin skal fiskieydnan roynast einaferð enn. Her hjá henni er eingin slingur
