Til minnis um Henning Funderud

Tung vóru tíðindi, sum frætt­ust týsmorgunin 20. au­­gust, um at lívstráðurin hjá Henningi var slitin, alt ov tíð­liga. Henning var bert 57 ára gamal, og hevði lívs­mót og stórar ætlanir fyri framm­an.
Tann 25. juli í fjør høvdu hann og Sólvá silvurbrúdleyp, og dagurin var hildin saman við familjuni og nærum 300 gestum í bygdahúsinum á Strondum. Ein fantastiskur dagur, sum Henning og familj­an vóru sera glað fyri.
Henning kom sum eitt frískt lot inn í okkara lítla bygdasamfelag, tá ið hann og Sólvá við trimum børnum fluttu heim til Føroya, eftir at hava búleikast í Noregi í nógv ár. Ikki tí, vit kendu Henn­ing væl frá nógvum vitj­an­um, og vit gleddust sam­­an við teimum, tá ið tey valdu at flyta heim.
Henning og Sólvá keyptu hús uppi í Eyrgøtu, ið er ein av nýggjaru býlingunum á Strondum. Fleiri yngri familj­ur, við nógvum børnum, fyltu gerandisdagin við lívi og gleði, og har komu Henning og Sólvá, og børnini, Olaf, Paula og Ragna at vera ein partur av einum sera góðum grannalagi, við samanhaldi og felagskenslu, og teirra vakra heim, listarliga dagført av gávuríku evnunum hjá Henn­ingi, gjørdist teirra trygga borg og friðstaður. Eitt sera snøgt og vakurt heim, ið prógvaði, at Henning var familjumaður og vildi gera umstøðurnar hjá sær og sín­um so góðar sum gjør­ligt. Ein góður maður og pápi og sera hollur stuðul hjá Sólvu og børnunum í teirra gerandisdegi. Nógvir tímar blivu eisini brúktir til at innrætta salongina í sunn­ara enda á húsunum, so­leiðis at Sólvá kundi reka sítt virk­semi, og hjálpti hann eis­ini sera væl til við hennara virk­semi.
Henning gav sær altíð tíð til at steðga á, tá ið hann møtti fólki, og gekk prátið óføra væl. Hann kundi fara sera víða í prátinum, og hann hevði eina meining um tey flestu evni. Henning hevði framúr góð evnir til tað listarliga, og hansara evnir at eygleiða vóru sera góð. Alt, ið hann fekst við hevði eina listarliga ond yvir sær, og tað standa fleiri varð­ar eftir hann, ið vit kunnu gleðast um og njóta. Ofta snaraði prátið yvir á kommu­nal viðurskifti, og ser­liga fríðkan og tað vakra hevði hansara stóra áhuga. Eisini stóð hansara hugur til tað mentunarliga lívið, og tá ið tað blivu skipaðar ymsar konsertir og onnur tiltøk runt um í landinum, bleiv alt lagt til síðis, og Sólvá var altíð klár at koma við. Eisini stuðlaðu tey ítróttini í økinum sera væl, og luttóku sum stuðlar og áskoðarar.
Tá ið familjan ognaði sær neyst í Miklagarði, bleiv frí­tíðin hjá Henningi brúkt til at fríðka um, og tað vit eru nógv, ið gleðast um, at bygdin hevur fingið vakrasta neyst í Føroyum. Henning var eisini sera stoltur av neyst­inum, og eg fekk persónliga eina rundvísing eitt kvøldið - aftaná miðnátt - , tá ið eg var á vitjan uppi í Eyrgøtu. Hetta var stutt eftir at síðsta hond var løgd á neystið, og eg mátti koma við oman at skoða verkið, sum hann við hepnari hond hevði fríðk­að. Hann gleddist eisini um, at børnini trivust væl í neyst­inum, og nógvir ung­dómar á Strondum og her um leið­ir hava síðani sitið væl í neystinum, ið hevur allar hent­leikar. Ein perla fyri um­hvørvið.
Tá ið Henning og familjan á sumri í 2000 komu til Strendur at búgva, fekk hann arbeiði hjá Sjóvar komm­unu. Arbeiðsdagurin fall honum lættliga, og hann møtti glaður til arbeiðis. Hann fekk høvi at seta sín egna dám og fingramerki á gerandisdagin í kommunala arbeiðstoyminum, og gekk hann sera høgt upp í síni ábyrgdarøkir. Hansara ábyrgd­arøkir vóru millum annað fríðkan og tey grønu økini í kommununi, so sum kirkjugarðar og minnisvarðar o.a., og harumframt hevði hann samábyrgd av teimum ungu, ið fingu summararbeiði hjá kommununi og vetrar­haldi av vegunum hjá komm­un­uni. Sum partur av einum lítl­um arbeiðstoymi, vóru ar­beiðsuppgávurnar sera ym­iskar, bæði innandura og uttandura, og var hann al­tíð fúsur til verka og vildi síggja úrslit. Hansara per­sónur ríkaði um huglagið í arbeiðstoyminum, og tí gjørd­ist tað so ómetaliga hug­stoytt hjá okkum at upp­liva tey myrku skýggj, ið komu rekandi inn á hans­ara lívsleið, og gjørdu sein­asta strekkið so trupult hjá Henningi og familjuni ann­ars. Ikki varnaðust vit hesar brotasjógvar, tá ið sjúkan av fyrstan tíð bankaði uppá, og hann var sera positivur og lívsfúsur allatíðina.
Henning hevði sera stóran áhuga og evni fyri handverki. Áðrenn hann kom til Føroya, arbeiddi hann í samfull 23 ár hjá Noral Lightning AS í Noregi, sum útviklar og framleiðir hákvalitetsvøru bæði til privata og almenna marknaðin. Hansara fyrr­ver­andi arbeiðsgevari í Noregi hevur givið honum bestu viðmæli, og endar viðmæli við, at “Henning er en an­svars­bevisst person med en positiv innstilling som ut­fører sitt arbeid til alles til­fredshet.” Hendan lýsingin av Henningi er sera beinrakin, tí okkara upplivingar eru júst tær somu og saknurin og tóm­rúmið tykist so ómetaliga stórt í hesum døgum.
Sjóvar kommuna, og serliga grannalagið uppi í Eyr­gøtu, hevur upp­liv­að nógv­ar ógvisligar brota­sjógv­ar tey seinastu árini. Fyri okkum er tað ótrúliga mein­ings­leyst og trupult at skilja, hvussu tað kann bera til, at okkara lítla kommuna kann vera so hart rakt av sjúku og deyða. Nógvir sess­­ir standa tómir í dag, og sorgin og sakn­urin býr í nógv­um hjørt­um í Sjóvar komm­unu. Henning var, hóast sín unga aldur, í eldra end­­anum í røðini av fólki í bestu árum, sum eru farin innan­fyri tey síðstu fáu árini, og gerandisdagurin blívur ong­an­tíð tann sami aftur. Dagarnir tykjast myrkir og daprir, men sjálvt um vit hava trupult við at síggja nakað ljós fyri framman, og vit hava trupult við at skilja, at tað er ein meining við øll­um hesum, so vita vit innast inni, at sorgin og kenslur sum vreiði, órættvísi og makt­ar­loysi, fyrr ella seinni mugu víkja og tað fer at lýsa í aftur.
Vit í Sjóvar kommunu minn­ast okkara kæru, sum far­in eru, og drýpa høvur í sam­kenslu. Sorgin og sakn­ur­in er lættari at bera, tá ið vit ikki føla okkum so einsa­møll, so gævi at hvør ein­stakur av okkum hugsar um tey, ið mist hava, og á besta hátt vísir sín stuðul.
Í dag syrgja vit saman við tykkum, Sólvá, Olaf, Paula og Ragna, familjuni annars og øllum tykkara. Kórsetingin, og løtan í heiminum, við rík­um orðum og sangi, áðrenn vit fóru í kirkjuna, var sera nemandi og jarðarferðin var so ómetaliga vøkur og virði­lig. Tað eru ikki nógvar jarðarferðir, ið hava savnað størri mannfjøld, og tann stóri skarin til jarðarferðina vísir, at tit eiga ómetaliga nógvar vinir nógvastaðni frá, sum eisini syrgja við og hugsa um tykkum. Tað er fløvandi, at so nógv vilja vísa samkenslu og eg veit, at tit í sorgini høvdu yvirskot til at gleðast um hetta.
Vit fegnast um tíðina vit fingu loyvi til at hava Henn­ing sum part av ar­beiðs­toyminum hjá Sjóvar komm­unu. Saknurin er stór­ur nú røddin er tagnað, men vit sita eftir við einari kenslu av, at hann hevði tað gott hjá okkum. Hann var ein fyrimynd og eitt virði­ligt umboð fyri okkara kommunu, og vilja vit takka fyri trúgva og dygdargóða tæn­astu.
Ærað veri minnið um Henn­ing Funderud
.....
Sjóvar kommuna, Artur Johansen, borgarstjóri