søgurnar um mannalagnur - lív og deyða. Vit tær í minnigoymslu nú draga. Í Garðsenni, í bygdarinnar hjarta, hevur tú næstan alt títt lív búleikast. Runnið glað oman í smiðjuna til pápan, ella vestur á Hamar

henni, og fyri vinarlagið við vermóður mína, Ásleyg. Mín elskaða mamma! Hóast saknurin spreingir hjarta mítt, so er vónin tó omanfyri alt, og eg veit, at vit ein dag skulu hittast aftur. Eg takki tær í

Hon upplivdi at blíva olduromma, og tað var hon so stolt av. Mamma var so viðkomandi, hon hevði hjarta á røttum stað. Hon hevði følilsi við øllum, hon græt við teimum sum høvdu sorg og gleddist við teimum [...] sangin í, sum eg gjørdi mammu, tá hon hevði 80 ára føðingardag. Mamma mín! Lag: Hamarsá Mamma, eg av hjarta takki tær fyri alt, tú givið hevur mær, fyri barnaheim og kærleika tín, takk, tú minnist enn í dag [...] Jesu navn, og trygt eg legði meg í Harrans favn. Eg mínar barndómsdagar minnist væl, so kærar eg í hjarta goyma skal. Ja, mínir tankar leita heim til tín, tí tú ert allarbesta mamma mín.

ímillum okkum longur. Vit vóru bara komin nakrar tímar inn í tað nýggja árið, tá tú fekst blóðpropp í hjarta og minni enn tvey døgn seinni vart tú ikki longur ímillum okkum. Nú eru gingnir 6 mánaðir síðan hetta

? ja, øllum teimum, sum tú var so sera góð við, og sum stóðu hjarta tínum so nær. Tú hugsaði ikki bert um tíni nærmastu, men títt hjarta fevndi eisini um øll míni og annars tey, tú kendi, ? so hjartagóð [...] ein vinkona, men sum ein onnur mamma, sum eg kundi halla meg til og tosa við um alt, sum birtist í hjarta mínum, og tú lurtaði og skilti, og uggaði, tá tað var neyðugt! Tær góðu og hugnaligu løtur inni hjá

Tað var við tungum hjarta tá eg í 1990, sat og skrivaði minningarorð um mín elskaða abba, men tað følist ikki minni tungt nú, at skula skrivað minningarorð um teg elskaða omma. Tað merktist eitt stórt

koyra teg runt allastaðni, har tú vildi. Tú hevur altíð og vil altíð fylla ein stóran part í mínum hjarta, tí tá eg hugsi aftur á mín barndóm, ert tú har saman við mínum bestu minnum, tú fer ongantíð at

omma, eg havi altíð følt meg vælkomnan inn til tín, tú hevur verið eitt opið, klárt og fyrikomandi hjarta fyri hvørja mannaætt, sum hevur stokkið inn á gólvi hjá tykkum. Eg kann sjálvur minnast tað tíð eg

fór, og tað er enn ótrúliga svárt, at fáa dagligdagin at hanga saman. Sorgin situr djúpt í mínum hjarta. Tað er sum um lívið hevur fingið ein dyggan lúsing. Alt, alt er annaleiðis. Eg veit væl, at hvussu [...] ofta tosaðu um, har eingin sjúka og pína meir skal nívað. Linhild góða, eg unni tær av øllum mínum hjarta, at tú nú ert frísk, at tú nú ert uttan pínu, og, at Jesus hevur turkað hvørt tár av eygum tínum [...] síggja teg aftur. Ærað verði minnið um teg, góða Linhild. Eg vil altíð goyma minnini um teg í mínum hjarta sum ein dýrabaran skatt. Vit síggjast! Jonna

skinnið, ? svárt eitt lív tú hevur havt. Alt tú ber við tolnum sinni fær ei heldur væl tað sagt. Lítla hjarta ? meir ei orkar lívið fjarar burt úr verð. Og tú stríðist enn sum áður, tó at tað mót enda ber. Men