sínum egna grundstykki, meðan onnur hava kanska atgongd til eitt jarðarstykki á bygd at seta niður epli og til at vera eitt sindur upp í seyðahaldi. Men øll hava ikki henda møguleika. Tey búgva kanska í
jólamatin, dunnu, gás ella fleskasteik, og til súrsøta tilhoyrið sum sviskur, súrepli,reyðkál og brúnkaði epli, er satt at siga ein marra hjá vínkennaranum. Fægstu vínsløgini megna hesa uppgávu. Tá ið eddika og
Stóra kalda borðið við siðbundnum føroyskum brellbitum: turra grind og spik, turrur fiskur, køld epli, skerpikjøt, rullipylsu. Bjór og snaps afturvið Á ólavsøku, tjóðarhátíð føroyinga, skal maturin vera [...] súltutoy, at Óluva Skaale og Marius Johannesen skriva um broðberjabøkk, bjøllukannu, sýru, hvonn, røtur, epli , ber og tara í føroysku náttúruni. Sera forvitnisligur lesnaður, har millum annað verður greitt frá
bygdini. Hon sigur við www.sermitsiaq.ag , at í handlinum er einki kaffi, ongar fruktir, ei heldur epli og sukur, og her er eitt ógvuliga avmarkað úrval av viðskera. Sunnudagur er í morgin, tá familjur
Hugnaligt var at koma heim úr skúla, tá íð Meinhard var inni, hann gjørdi altíð góðan døgurðamat, flust epli í grýtuni, á pannuni stoktar reyðsprøkur ella frikadellir, sum hann sjálvur hevði gjørt. Har gekk
at fylla upp aftur í kaggar, í hjall og í frystiboksir. Fyrst var tað tíðin til havhestaungarnar, epli, røtur og annað grønt, sum skuldi takast upp. Fari varð eftir laksinum, sum var komin í áirnar. Og
óvanliga stórt epli tikið upp har. Síðst í mai setti Magni Bertholdsen í Hvalba epli niður í eina sanddeild, og tá hann um hálvan oktober tók eplini upp aftur, fekk hann eyga á eitt óvanliga stórt epli. Suður [...] longdina var 51 cm. Hetta er ikki heimsins størsta epli, tí hyggja vit í metbókina, so síggja vit, at metið eigur ein bóndi á Isle of Man, sum hevur tikið eitt epli upp, sum vigaði 3.5 kilo. Men stórt er eplið
flagveltu millum flaggdag og fyrst í mai, og í hyppiveltu frá fyrst í mai og til seinast 20. mai. Hvørt epli skal hava 45-55 gramm av eplatøðum. Verður taðað meira, síggjast ofta rivur á eplinum, ella svartir
um morgnarnar og gav seyðinum í seyðahúsinum, sum Eyðun hevur í Mikladali. Á hvørjum ári setti hann epli niður til húsbrúks, men seinasta ár náddi hann ikki at taka tey uppaftur, áðrenn hann noyddist at
dekkað. Tað arbeiði, eg fekk, var at vera køksmaður fyri tað mesta í grovkøkinum, vaska grýtur, kóka epli og hjálpa køkskonunum við døgurðanum og ymiskt annað, sum har til hoyrdi. Hannis og eg vóru saman
