so lósu vit okkurt saman og kundu liggja og syngja langt út á náttina. Martha, tú hevði eitt stórt hjarta, og tú elskaði øll børn. Tú hevði altíð so ringt av, at børn skuldu líða órætt. Sjálvt um tit eingi

siga til øll sum hann kendi. I hvussu so er høvdu foreldur og systkin eitt stórt pláss í hansara hjarta og vit vóru helst mong onnur íð kendu okkum fevnd av hansara umsorgan. Hann minnti okkum á hetta

var ein sorgfullur dagur, tá vit fingu boðini um, at tú ikki var her meira. So tað er við tungum hjarta eg skrivi hesi minningarorð um teg, kæra vinkona, men tað hevði verið betur, um tað var ein onnur [...] Børnini hjá okkum, vart tú eisini ógvuliga góð við, tað sama, sum tú var góð við øll. Tú hevði eitt hjarta av gulli, tað vita øll, sum stóðu tær nør Tín gleði var stór, tá tú møtti Hans, sum bleiv tín góði

sonnun at sanna, tá tú so bráðliga var tikin frá okkum. Eftir sita vit spyrjandi við longsli og sorg í hjarta. Hví skuldi Várharra taka teg frá okkum nú, hví kundi tú ikki vera her hjá okkum longur? Svarið uppá

ikki rættiliga finna fótafestið aftur. Eitt tílíkt saknað menniskja ert tú. Tú vilt altíð fylla mítt hjarta við tínari veran. Tú ert mín fyrimynd, mín sálarvinur og mín gleði. Hvussu ofta hava vit ikki havt [...] tær. Hvar eg enn hyggi, vil okkurt minna meg um teg. Tú hevur sett tíni fingramerki so djúpt í mítt hjarta, at eg vil føla tað og virða tað til allar tíðir. So nógvar ríkar løtur havi eg havt saman við tær [...] Statt ei við mína grøv og grát. Har eri eg ei – eg doyði ei. Títt ljós vil altíð brenna í mínum hjarta. Takk fyri alt, mín kæra, deiliga omma. ---------- Annita

ikki at setast inni at kúra, men tók lut í felagslívi av ymsum slag. Til dømis var tað NSÍ, som stóð hjarta hansara nær. Har fylgdi hann væl við og var til allar dystir, sum hann kundi. Tað gleddi hann tí

fráliðin, nívir sorgin og saknurin er framvegis stórur. Elskaða mamma, tað er við inniligum takksemi í hjarta, at eg siti og minnist aftur á barnaárini og tíðina, ið farin er. Takk fyri allar tær mongu ferðir

har deyðin ongan skilnað ger. Í trúnni á henda veruleika flutti pápi burtur hiðani. “Gev frið í hjarta, sál og sinn, nú lívið um meg tagnar, og á tað síðstu stund meg minn, tá ikki meir tað dagnar, tá

heintaði tú styrki. Við hesum orðum vil eg lýsa frið yvir vinkonu mína Oddjó. Anna Hví syrgja man mítt hjarta, tá Jesus elskar meg, og einglar veittra meg mót gyltum strondum? Hví stara man mítt eyga á henda

Eitt heilt serligt við hesum løtum er at minnast aftur á signaðu borðbønir hansara, har hann úthelti hjarta sítt fyri ásjón Harrans í ákallan, bøn og tøkk. Hann var ein Guds merkis­maður, ein andaligur vegleiðari