eisini um teg Árni, sum livdi títt lív saman við mammu og sum var so langt burtur, tá tú brádliga misti hana. Sorgin ger okkum einsamøll, tí ein sleppur ikki av við hana. Vit syrgja, tí vit hava elskað

og segði at eg forstóð ikki, hvussu tey høvdu klára tað, tí at eg hevði aldrin klára tað, um eg misti bæði pápa mín og báðar beiggjar. Tú svaraði so, at eg hevði klára tað líka væl sum familja hansara [...] fold og slapp endiliga at vera saman við konu og soni sínum, Elisabet og Hans Jacob aftur. Sonin misti hann í 2007, og hettar var ein harður missur fyri hann. Tá vit vóru og vitjaðu nakrara vikur aftaná

áðrenn gullbrúðleyp teirra, sum vit øll gleddu okkum til, men soleiðis skuldi tað ikki verða. Í 1999 misti mamma ein ommuson av eini vanlukku umborð á línubátinum Ågot, Pól Eyðfinn, bert 35 ára gamal. At missa

vóru vit um at missa teg, men tú misti ikki mótið og kempaði teg upp aftur á føtur. Men sum tíðin leið merkti eg, at tú gjørdist veikari og veikari. Hóast hetta misti tú ikki vónina og vónaði, at hjálpin

nógv­ar góðar søgur frá goml­um døgum. Sanna hevði tað ógvuliga gott í Noreg. Hon var væl gift, men misti man­nin fyri fleiri árum síðani. Hetta var ein sera góður túr­ur. Sanna var stak blíð sum altíð vísti

funnu uppá var sjórænarar. Omma gekk ofta við turriklæði um høvdið, tí sjúkan gjørdi tað, at omma misti alt hárið. Men tað legði eg einki í. Eg vildi eisini hava eitt turriklæði um høvdið og so spældu vit

ára gomul bleiv Ása sjúk av kreft. Sjálvt um hetta var ein torfør tíð hjá henni og Jógvan Martin, misti hon ikki mótið so. Hóast útlitini menniskjaliga sæð ikki sóu so bjørt út tá, valdi hon, at seta sítt

sorgin teg á fyrsta sinni, tá 19 ára gamli bróðir tín gekk burtur við Stella Argus . Bert 28 ára gomul misti tú mammu tína, og 5 ár seinni í 1982, rakti sorgin aftur teg og pabba, tá sonur tykkara, Kitti, doyði [...] teg sjálvan og ikki minst okkum onnur at liva við sorgini. Í 1986 og 1992 rakti sorgin aftur, tá tú misti tveir brøðir. Men sjálvt um lagnan var hørð við teg, so vart tú altíð tann fyrsta, sum gleddist við

ikki ert tú longur okkara millum, men tú ert farin heim til Várharra og heim til tey kæru, sum tú misti her á fold. Men vit vita, at vit aftur ein dag skulu hittast og tá vil hvørki sorg ella myrkur okkum

mátti fara úr arbeiði sínum og frítíðarítrivið, seyðin, fekk hann ikki verið við í. Men ongantíð misti hann mótið ella lívsviljan. Hóast inn og út av sjúkrahúsi bæði í Føroyum og Danmark, var hann altíð