nógv merkt av sjúku, og eg eri glað fyri at eg fekk sagt farvæl við hana, hóast eg ynskti av øllum hjarta, at hon mátti fáa nøkur ár afturat. Tungt er at missa bæði hjá familju og vinum. Eg veit, at mamma
1973, at eg kom at kenna Erling. Stutt tíð eftir at »Halleluja-rópið« var føtt í hansara anda og hjarta. Tað var meira enn bert tóm orð. Tað livdi hann í, og tað var hansara vitnisburður, lívið í Jesusi
fái aftur. Men eg vóni, at eg ein dag skal síggja og vera saman við tær og pabba, soleiðis at mítt hjarta aftur verður heilt. Góði beiggi, eg hopi at tú hevur tað gott har tú nú ert, og sær til okkum øll
sítt fasta pláss, so saknurin er eisini stórur her. Eitt skulu tit vita, Eyðun elskaði tykkum øll av hjarta og eg veit at tit elskaðu tykkara mann, pápa, abba og langabba treytarleyst. Jú, láturin var serligur
vakran ein dag tú fór frá mær, heyst var í luftini. Tó altíð fløva eg fái frá tær, tú er mær nær. Í hjarta mínum eitt serligt pláss eigur, æru og heiður. Tú er mær nær. At skriva um pápa mín er lætt, men
uttan nakað viðurlag. Tó sá mamma tað sum eina sjálvfylgju at stuðla pápa og at tæna bygdafólkinum av hjarta. Eisini var heim okkara opið hús fyri teimum mongu sum á sinni ferðaðust við postbátinum umvegis
” Babba var ikki av størstu monnum. Hann var lítil maður. Men hann var ein lítil maður við stórum hjarta! Áðrenn eg aftur missi jarðsamband og fari at nýta ov stór rósandi orð um babba, so skundi eg mær
tey fýra sum doyðu. Ein syrgiligur veruleiki. Góða Guðrun, tað er við sorg og harmi og pinu í mínum hjarta, at eg fari at skriva eitt minnisbræv um teg, nú tín silvurtráður er slitin. Vit sum vóru so væl
varð hann tikin frá fold. Vit, sum kendu Hans Andreas, koma altíð at minnast henda lívsglaða og hjartagóða persón. Hans Andreas Hansen var ættaður úr Leirvík, men búleikaðist seinastu 20 árini í Esbjerg
á honum. Hóast hann hevði búð meginpartin av lívinum í Danmark, høvdu Føroyar eitt stórt pláss í hjarta hansara. Og sum advokatur fyri føroyingar herniðri og heima hevði hann eitt sera gott umdømi. Hann
