Frá 1. oktober til og við 20. januar er loyvt at skjóta lomvigu, álku og lunda, og frá 1. oktober til og við 30. november er loyvt at skjóta skarv. Nú eru føroyingar ikki so raskir við hagtølum, tá ræður [...] Føroyum – liggja her onkrar frásagnir frá túrum nú í heyst, síðan loyvt varð at skjóta lomvigu, álku og lunda. Sagt verður frá túri hjá monnum, sum ein dag fingu upp í 200 fuglar norðan fyri, og í einum øðrum

?Hetta man vera tað frægasta árið higartil í nítiárunum Skúvoyingurin, Ólavur Skipagøta er ein íðin fleygingarmaður. Hóast hann nú býr og arbeiðir í Havn, er vanligt, at hann leitar sær suður til Skúv

Beint uttanfyri var ein lítil oyggj, har tað var nógvur fuglur, og bøndurnir góvu loyvi til at veiða lunda og lomviga. Fingu teir nógvan fugl fekk bóndin landpart. Teir fingu eisini egg. Vattarnes var ein

luttók í eini norskari sjónvarpssending, sum eisini varð víst í SvF fyrr í ár, har hon borðreiddi við lunda. Tað er eingin ivi um, heldur hon, at tann reklaman, hendan sjónvarpssendingin hevur gjørt í Noreg [...] at biða um at sleppa á Hotel Norð, tá tey eru komin til Føroya í summar. »Og tey vildu øll smakka lunda«, leggur Elisabeth Nybo, leiðari á Hotel Norð á viðareiði, aftrat.

nævner Johannes Joensen under Klett, den senere mange­årige hospitalforstander, som fik min gamle ”lunda­pisa” ved min afrejse fra Færøerne. En særlig anledning til, at disse mine legekammer­ater ofte besøgte

búskapinum, og tí hava vit eisini roynt at tálma hallið eftir umleið sama prinsippi? Hetta er ein nøku-lunda balanserað loysn, tí sum fíggjarmálaráðharrin hevur víst á, vit kunnu heldur ikki høggja alt ov hart

seinastu árini er dómaraseðilin als ikki til. Men tekru tú fremstu deildina, so sleppur tú helst nøkun lunda snikkaleysur aftur til 1991 ella so. Og tá hugsi eg altso um skrásetingar av øllum. Spælarum, málskjúttum

mostir tín, og fastir mín, og hon var gift við Olaf Nielsen. Pannukøkur, drýlur, vaflur, kleynir, lunda, Súlu, vit fingu alt, ikki minst kærleika! Nøkur ár aftaná segði pápi við okkum, nú kemur eitt nýtt

Tvøroyri. Í frítíðini er hann í feitilendi, úti og skjýtur fugl og eisini í Lítlu Dímun og fleygar lunda. So fer hann til skips; fyrst við Yvonnu, ið Jóan Petur hjá Móritsi førdi, við línu og snøri undir

sjálvandi nakað, ið rakar ein part av føroyingum, tí tað standa ávís krøv til tann, ið kann fleyga lunda. Til dømis skal tú vera jarðareigari, fyri at kunna fleyga, sigur Jacob Vestergaard. Men tað skulu