frælsi frá Danmark. - Men vildi hann ikki geva okkum hetta lyftið, so var hann ikki vælkomin. Hvat hendur so nú, tá tit hava handað yvirlýsingina? - So kann hann fara heim og skamma seg. Tí tað hann hevur

Høvuðsstaði. Eg havi mína dagligu gongd á Vestaru bryggju og líka hugaligt sum tað er at síggja skapandi hendur á Skipasmiðuni og Vónini líka deprimerandi er at síggja tómu bygningarnar hjá Bacalao – havið stendur

nógvir fiski-og útróðrarmenn, sum í bestu árum føla seg útslitnar; ryggur, lendar, knø, armar og hendur eru slitin, og giktin er farin at gera um seg. Tað eru eisini teir, sum hava áhaldandi pínu, men

Tú heldur kanska, at tær dámar væl reyvir og hendur, men kanska er tað okkurt heilt annað, ið lokkar teg. Eru tað kanska heldur fitt orð, tú tiltrekkist av, ella hørð sløg á rumpuna? Tak royndina omanfyri

Um so er at formaðurin í Sambandsflokkinum bara hugsar taktiskt og brúkar alla orkuna uppá at fáa hendur á nøkrum av sambandsatkvøðunum í Javnaðarflokkinum, so er øll orsøk til at tala at. Tí hóast ein

lond ofta vovin saman soleiðis, at ídnaðarliga framkomin lond hava lagt onnur undir seg, fyri at fáa hendur á bíligari rávøru til verksmiðjurnar – av hesum komu orðini kolonialisering og imperialisma at fylla

fleiri møguleikar og ikki minst - við her og nú at geva ein leigustuðul. Hetta er ikki nakað, sum hendur eftir einum degi. Tað tekur ár at byggja karmar um bústaðarmarknaðin, sum í dag er skeiklaður av

færri enn tvey álvarsom ósannindi av hansara munnu henda dagin eru seinni avdúkaði. Og fyri at vaska hendur, brúkar hann nú tað triðja. Ósannindi nr. 1 Tað fyrsta, sum Karsten Hansen gjørdi seg sekan í henda

svansið var venjing. Hann var fyndarglaður, dálkaði seg fyri fyrstu ferð í lívinum og brúkti bæði hendur og armar. Tað var ein sera einføld viðgerð, og sjálvandi kundi eg havt kókað honum pasta at svansað

hugsaði stjórin, tá alt hetta hendi? - Í fyrsta lagi var eg takksamur fyri, at eingin mansskaði var hendur. Hinvegin var tað trupult at skilja, at bygningurin kundi fara soleiðis í knús, tí vit hava altíð