føroysku feløgunum, har eisini tú og eg kunnu seta smápengar inn. Um Atlantsflog fer á útlenskar hendur, so er tað knappliga Faroejet sum verður tað føroyska felagið. Annar leisturin má veljast, og veljast

fjølmiðlunum. Her eiga allir fjølmiðlar og tey góðu fólk har virka at taka í egnan barm men eisini taka hendur saman og gera sítt til at ávirka gongdina og menningina tann rætta vegin. Latið okkum tí meta nýggju

kreppuni, tá ið tað privata ikki megnaði meir og vit duga ikki at síggja, hví tað skal aftur á privatar hendur so títt og knapt tað aftur gevur yvirskot. Tá ið ein fyritøka gevur hall, skal tað almenna hanga

at har er so mangt annað, so tað kemur ikki óvart á nakran, at so nógvur peningur fer á skeivar hendur, tí at Mentanargrunnurin síðan Rói Paturson gjørdist formaður, stuðlar bert teimum sum formaðurin

Indiaferð Jan Müller jan@sosialurin.fo -Tað er sera týdningarmikið, at vit síggja, hvat hendur í heiminum rundan um okkum, ikki minst fyri at fáa ein varhuga av, hvar vit sjálvi eru í øllum hesum sigur [...] ivasamir, um tað er skilagott at fara av landinum í heila tikið. Um man trýr tað er betri at sita hendur í favn heima í Føroyum og lata tingini henda rundan um seg, so kann eg bert siga, at vit tvørturímóti

hvørji vit í veru­leikanum vóru, fóru vit eftir høvdinum beint í dýkið. Dirvisleys vaskaðu vit hend­ur í staðin fyri at rætta okkara medmenniskjum tær. Og so blíva vit bara við og versna, eisini tá ið

pallin, og byrjaði talu sína um, hvussu stór ið ting kunnu gerast, tá tey verða latin yvir til Guds hendur. Sorg og gleði Hóast gleðiboðskapurin um Jesus var tað sentrala punktið á møtinum, so fekk sorgin [...] kanska kenna seg lítisverd, so kunnu tey gerast stór í Guds eygum, um tey vilja yvirgeva seg í Hansara hendur. - Hetta sama hava hunraðtúsundtals fólk upplivað, tá tey fult og heilt yvirgóvu seg til Hansara

fólkinum) vilja hava. Undirlagt hesum er sjálvandi eisini, at vit hava evstu ábyrgd av øllum øðrum ið hendur her á landi, m.a. fíggjarligu viðurskiftunum Halta til báðar síðir Tað er tí eitt sindur forargiligt

var hann í hopla. Hann rann runt umborð á skipinum, og tann eini av manningini, sum hevði hann um hendur hetta kvøldið, hevði úr at gera við at fylgja aftaná honum. Onkur óttaðist fyri, at hann kanska fór

Tøtingin var sera tíðarkrevjandi. Kvøldseturnar og tey longu vetrarkvøldini var nóg mikið fyri allar hendur. Tað bar til at kvøða og siga frá, meðan nappað varð, karðað, spunnið, tvinnað ella bundið. Men sjáldan