gjørd umboð. 600.000 litrar av máling eru nýttir til skipið. Nógv ógvuslig tøl kunnu nevnast, men lesarin skal ikki keðast við tí, men summi eru verd at nevna. 8 tons av kjøti verða nýtt um vikuna og tað

gjørd umboð. 600.000 litrar av máling eru nýttir til skipið. Nógv ógvuslig tøl kunnu nevnast, men lesarin skal ikki keðast við tí, men summi eru verd at nevna. 8 tons av kjøti verða nýtt um vikuna og tað

dagliga yrki, sum er at skapa tíðindi. Hesa undurfullu vøru, sum eins og reklama kann flyta fjøll. Lesarin, ið rindar fyri vøruna, varnast skjótt, um vøran vendir sær til lýsaran, heldur enn lesaran. Eingin

soleiðis, at høvuðspersónarnir ofta hava sera trupult við at skyna á tí. Í fleiri av søgunum fær lesarin eina fatan av at vera fangaður í einum ringum dreymi við tað, at søgurnar loypa nógv í tíð og eru [...] fleiri av høvðuspersónunum eru høvundin sjálvur. Eisini tí, at nakrir av teimum bera dulnevni A. Lesarin fær eina fatan av, at hann fær innlit í hugaheim høvundans, ið kanska hevði mint um ein málning hjá [...] vampýrsøgum, vit vanliga kenna. Eitt nú, tá A(braham) ikki sær sín egna murt í spegilinum. Hvat skal lesarin leggja í hetta? Er tað ein sálarlig kastratión? Ræðslan fyri at gera sínum kæru mein er eisini g

bananunum, sum vístu seg at vera samanvaksnar, vóru tær kortini rímiliga leysar av hvørji aðrari, sigur lesarin. Nú hava so eisini okkara lesarar á Portalinum sæð hesar báðar samanvaksnu - ella siamesisku - bananirnar

tann sama, ikki eitt oyra á muni. Segði nakar somu løn fyri sama arbeiði? Tvætl og paranoia, sigur lesarin (um nakar er) innantanna ella hart saman við nøkrum eiðum. Nei, einki tvætl og enn minni paranoia

kendu ungdómsbókina Dagar eg havi gloymt, ið flytir seg millum tankar og veruleika á ein hátt, har lesarin sjálvur má gera av, hvat er hent í veruleikanum. Tað ræðuligasta Bókin snýr seg um dagar, tú átti

frá søguni hjá oynni og lívinum í Dímun, har hann enntá minnist til, at tey glaðaðu. Hetta hevur lesarin alla grund til at gleða seg til. Í komandi parti eru Amalia og Johan við synum komin heim aftur,

verið úti fyri, at fólk “vildu gagnnýta sær” av teimum.... Hvat man hetta vera, hugsar tann bilsni lesarin. Hann óttast, at okkurt ótýggi hevur gjørt seg inn á genturnar, og kanska hevur beistið ætlað okkurt

al­­mikið í formin, meðan tey næstan ignorera substans­in. Tey halda okkum vera mestsum óargadýr, meðan lesarin skal konkludera, at tey harafturímóti eru sjáld­som hampafólk. Teimum dáma lítið, at eldri útisetar