høvdu tey einastu myllu í bygdini. Hon stóð tvørtur um eina lítla á innanfyri húsini. At fólk komu hagar at fáa malið bleiv sjáldnari og sjáldnari og doyði heilt burtur. Myllan bleiv seinni niðurtikin. Eg
”Norrøna” er í dag. "Drotningin" sigldi eisini á Kollafjørð. Johan minnist fyrstu ferð, hon kom hagar, og tað var møguligt at sleppa umborð. Aldursmarkið var 10 ár, og hetta kláraði hann akkurát. Ongantíð
so setti hann eisini nýggj tiltøk í verk. Nú hevði hann eina lítla forrætning, sum kundi flytast hagar, tað var brúk fyri tí. Og nú stóð hon her frammi í Dalinum, nærindis fundarplássinum. Tað var um
Teir taka menninar, og siglt verður móti landi. Men dagin eftir doyði Hilmar. Tá fara teir ikki inn hagar, teir høvdu sett kós, men teir fóru inn á Seyðisfjørðin. Hilmar varð grivin í Hvalvík. Leivur sigur
til neyta var ikki altíð lætt. Tað kundi viðhvørt vera trupult at finna kýrnar. Tær kundu jú fara hagar, sum tað passaði teimum. Eg kann greiða frá einum slíkum túri. Neytini lógu norður ímóti Langasandi
líkindum. Hann væntaði, at báturin fór at seta upp í eini neyðlending eystantil á oynni. Men komin hagar, sá hann ongan bát. Kirkjan Kirkja hevur eisini verið á Dímun, og var hon minsta kirkjan í landinum
júst vera ta løtuna, at ætlanin var at vitja Skúvoy og Dímun, at tað ikki gjørdist veður at fara hagar. Hetta var sjálvsagt eitt vónbrot, tí í báðum plássum høvdu tey fyrireika seg væl og virðiliga at
Dímun. Døtur hennara Elisabeth og Torgerð greiða eisini frá, hvussu stuttligt tað var at koma út hagar. Ravmagn Viðvíkjandi ljósi høvdu vit petroliumslampur sum øll onnur. Men vit fingu ravmagn í 1949
hjá Dansk-Færøsk Kulturfond, sum kom at stuðla ymiskum mentunnarvirksemi í Føroyum. Teir fóru so hagar, og væl bar til. Seinni frætti Øssur, at Arne var innlagdur á sjúkrahúsi, og har vitjaði hann Arna
til at geva boð til hansara húski um hesa uttanlandsferðina. Skipið skuldi fyrst til Skotlands, og hagar var hann noyddur at fylgja við. Tá komið var til Rothesay á Isle of Bute í útsynnings Skotlandi, fingu
