av hesum komu frá einari støð, ið varð kallað Bilstøðin í J. C. Svabosgøtu, hon varð tá niðurløgd. Stutt eftir keypti Zacharias Niclasen á Skipafelagnum ognina, og teir máttu flyta í onnur høli. Støðin flutti

, vit har sóu, vóru 3000 ára gamlar. Vit dugdu ikki heilt at síggja hvat tær vístu, men tað er stuttligt at ímynda sær, hvussu »listamaðurin« hevur livað. Mundi hann nakrantíð hugsa um, at tað hann hevði

maskinbátinum á odda, og hildið varð so frá søkkandi skútuni fyri ikki at fara til botns saman við henni. Stutt eftir, fór tann eini útróðrarbáturin akandi av skipinum, og hann fleyt væl og virðiliga. Farið varð

dystinum gjørdist als ikki spennandi. ? Tað gjørdi góðan mun at Johnny Joensen kom inn á liðið hjá okkum stutt inn í seinna hálvleik og fór at mansverja Hans Guðmundsson. Tá kom alt í einum vend í og alt bar til

og teimum avvarðandi góð tíðindi. Eg skuldi undir øllum umstøðum borið teimum boðini, og tað var stuttligt at bera teimum tey góðu boðini, at maðurin og pápin, sum vit høvdu leitað eftir, var funnin í øllum

vegna veður. Eyðun Nolsøe Band spælir fyrst og fremst egið tilfar, sangir av fløguni Solo, sum kom stutt fyri jól. Eisini verða nakrir av teimum góðu, gomlu sangunum hjá Frændur, har Eyðun Nolsøe jú hevur

aftur á Leiti tey seinastu 26 árini. Frásøgumaður ert tú góður, minnið er sera gott, og er tað stuttligt at hoyra teg siga frá ymiskum hendingum og fólki, sum tú kom at kenna runt um á hesum plássum. Hvør

tað. At síggja hann mala rundan um seg sjálva, meðan eyguni mala í heysinum á honum, er kanska stuttligt ta løtuna, men tá hann gerst í øðini triðja dag, tí at leikuhandilin er stongdur vegna vøruteljing

í frásagnarstílinum hevur sjálvandi eisini tann týðandi fyrimunin, at bókin verður so ógvuliga stuttlig at lesa. Tú situr sum í vertskapi mestsum, har søgurnar flúgva millum fólk, ið hava funnið sær eitthvørt [...] og samanumtikið frígering úr formligum høftum. Seinasta reglubrotið í verkinum er ein, kanska í so stutt, eftirmeting av yrkingum Janusar. Sera beinrakið punktum at enda verkið við, er seinasti setningurin

Fekk ikki nakra veruliga mynd av samansetingina av verkinum. Í støðum ljóðaði væl, onkrastaðni stuttligt og eitt sindur »moderna«, men heildarmyndin var eitt sindur rótut ? kanska var tað ætlanin? Nýg