sjúkrahús beinavegin. Komin á sjúkrahúsið kendi eg veruliga pínu á mær, og tá fekk eg illa gingið, og nakkin var væl forstrektur. Tá ein fer til eina slíka kapping, so skrivar ein undir uppá, at ein sjálvur

gjørdi, og eg kendi, hvussu tað loysnaði í vøddunum og brakaði í ryggjageislunum. Andlitið, skallin og nakkin vórðu heldur ikki forsømd, og sjálvt búkurin fekk ein umgang. Eftir eina thai-massage uppá ein tíma

stýrimaður við Darwin. Sambært politinum í Esbjerg er maðurin dottin seks metrar niður í lastina, og nakkin hevur tikið. Helst er hann deyður beinanvegin av fallinum. Sjóvrjan sendi eina tyrlu út á Darwin

andróðurin gjørdist av tí harðasta. Eisini kunoyingar vóru á Skøllunum henda dagin. Teir rýmdu, slitu upp Nakkin og lógu undir Øldubarmi alla náttina. Tá blankskálamenn sóu kunoyingar fara til árar, skuldi Klæmint [...] Blankaskála hava á munni, at best var at leggja ein rakstur aftrat, teir mundu fara at vinna upp Nakkin kortini. Tiltiknir vóru teir við árini. Í grundaróðri og í andróðri skuldu teir altíð liggja fremstir [...] hann vaks vindin í hvørjum, og tá ið raksturin var av, var ikki hugsingur um at sleppa upp undir Nakkin. Her gjørdist einki uttan at hava stavnhaldið móti Viðareiðishellu. Teir vunnu heim fyri Torvuna

bøllutur harri á gumpin datt og kleimdi sín nýstrokna hermans hatt, mestan lorgnettin var klovnað. Nakkin tók í ein gluggakarm, har mundi hann brotið dintil og arm, reyvin var blá og hovnað. Fólkatingsins

at sleppa burtur úr aftur. Fyri umleið 2 árum síðani, datt eg úti í haganum, í arbeiðsørindum, og nakkin brast í vøllin. Eg gjørdist rættuliga ringur, og kom undir læknahond. Fekk trupulleikar við andadráttinum

Viðareiðisflógva settu vit fýra línur – við umtalaðu línu á fyrsta enda. Síðani sigldu vit vestur um Nakkin og settu tær síðstu tvær beint út úr Hestmúlanum. Aftaná tveir tímar fóru vit at draga. Vit fingu

leiðirnar, teir serliga hava roynt við Brattaskorð, eru leiðirnar norður úr Kallinum og millum Kallin og Nakkin. - Ein stórur partur av veiðini hevur verið hýsa, men tá vit fóru at blanda gággu upp í agnið, fingu

og tí kundi hon koma so ofta til Føroya. Ser­li­g­a væl dámdi henni at fara út at dyrgja millum Nakkin og Fles­ina. Hon sigldi altið, tí hon vil­di ikki flúgva. Men í 1956 slapp hon ikki undan at fara

sum slongdist til síðuna, rendi inn í eina trappu og bóltaði runt. John Sigurd breyt pannuna og nakkin sprekkaði. Spongin í høgra fremstafingri slitnaði, hann hevur mist luktisansin og kann bara hyggja