Síðan fór eg niður í maskinrúmið at vita, um sjógvur var har. Men har var alt í lagi. So niður í lugarið, og har var sjógvur at síggja. Tá eg so hugdi fram í ketukassan, sá eg, at hann var fullur av sjógvi

sína motormegi, og Marité fekk eitt nos, fór Vestmanna so hart eftir reyv, at sprænurin stóð fram í lugarið. Marité var so tung og tað stóð so nógv á. Poul segði, at hann kundi ikki gloyma, hvussu Viberg gamli

dekkið. Lugarið er lítið. Einar seks koyggjur, har onkur er full av óruddi, sum vanligt er. »Tóm koyggja er altíð full«, sigur orðatakið. Beint sum komið verður niður í gongina framman fyri lugarið, er kokkahúsið

við roykin. Tey fingu eisini lítið og einki at eta, tí tað vóru als ikki líkindi at koma fram í lugarið hjá teimum har afturi. Ferðin tók tilsamans fýra samdøgur. Tá ið veðrið fór at hasa av, kom manningin

Øll eru á dekkinum fyrstu løtuna, men sum vit nærkast sjálvum sundinum, er onkur, sum fer niður í lugarið, har kabússan er tendrað, so heitt og fjálgt er. Hyggi niður. Beinkir eru í bæði borð, men bert skott

og ynskti ”vælkomin”. Síðan fingu vit ávíst kahúttspláss á 3. klassa afturi í skipinum. Í mun til lugarið á einum fiskiskipi var her sera rúmligt. Hvussu tað sá út á 2. og 1. plássi fingu vit ikki at vita

var hann so ússaligur, at hann orkaði illa at lyfta høvdinum. Ein morgunin kemur skiparin fram í lugarið og sigur, at hetta fer ikki at bera til. Drongurin mátti setast í land, og hann kundi møgu­liga fáa

matrósur. Vit vóru bara fýra mans við. Tá ið vit koma niður móti Holinum, tá kemur Erik rópandi niður í lugarið: “Kom upp, kom upp.” Tá lá har ein ógvuliga stórur ferðamannadampari við kanón­um peikandi móti okkum

stormi fingu teir ein sjógv. Johan lá í koyggjuni ringur av sjóverki. Sjógvurin foss­aði niður í lugarið. Tá rópar skip­arin, at allir menn skuldu upp á dekkið. Tá hvarv sjóverkurin sum við einum skoti

fingu sett ein slangu til pumpuna, sum so varð sett til deksspælið. Slangan varð so sett niður í lugarið. Men hvørja ferð pumpan varð sett í gongd, seyg hon slanguna saman. So funnu teir uppá at taka rørið [...] beinleiðis á beding her í Havn. Tá vísti tað seg, at tað bar til at stinga ein knív beint inn í lugarið. Her hevur verið ein sprenur alla tíðina, meðan vit sigldu. Tá segði Lasse, at tað var ikki av neyð