– og málið, dygst frá lívsins morgunstund. Mamman, abbin og omman reysta lunnar løgdu til lívsins far, við fyridømi og førningi besta bátur skotin av lunni varð. Skúlin á Vaglinum, grótborgin fríða, M

møguliga skula broyta til­farið, sum umleið broytir útrykkið, sum eg so aftur skal taka støðu til. Til­far­ið skal kunna halda til veður og vind, litir og formar skulu haldast óbroyttir í krevj­an­di umstøðum

ímillum himmal og jørð” Hvat er tú úti upp á við tí? Spurningurin er einfaldur, men svarið kann verða farligt. Um svarið er ja, Gud gjørdi fanan, so havi eg altíð ta umberingina at siga, at hallo, tú gjørdi

grannskoðaramálinum. Saman dag »boðaði eg Løg­mansskrivstovuni frá, at eg ætlaði mær at kæra hand­far­ingina av málinum til Løgtingsina Umboðsmann, samstundis sum eg bað um innlit í skjøl í málinum. Eg

Tílíka bók kundi onkur annar gera, men neyvan verður tað. Longu í Grund 2 skrivaði eg fremst í bókini: ”Far á føtur og gakk til Ninuve.” Hetta kundi sanniliga verið skrivað fremst í Grund 3, tí leingi royndi

beinleiðis hol í høvd­ið, at nevnd­in í Eik Banka ger av at gjalda stjór­u­num fleiri milli­ónir í frá­far­ing­ar­løn, beint áðr­enn bank­in fer á heys­in. Tað luktar langan veg av in­kom­pe­tansu – ella tí

tíð. Hvør maður hevði ikki gjørt tað? Eing­in sig­ur, at hon er borg­­a­r­­stjóri, tá næsta ár er far­ið, tí tá hev­­ur ver­­ið komm­un­u­val. Ikki takstiskt – og pol­­it­­iskt ó­kor­rekt – at ein sterk

var nogle af rammerne hvide, mens resten havde forskellige nuancer af billig forgyldning. ”Det ser farligt ud” – sagde jeg til Helgi – ”De burde alle sammen være hvide”. ”Så maler vi bare de forgyldte” svarede

var nogle af rammerne hvide, mens resten havde forskellige nuancer af billig forgyldning. ”Det ser farligt ud” – sagde jeg til Helgi – ”De burde alle sammen være hvide”. ”Så maler vi bare de forgyldte” svarede