Har var ongan tíð nakað, sum hon gjørdi hálvt. Tá hon var á ítróttavøllinum, so var tað av heilum hjarta. Til arbeiðis var hon heil, sum mamma og kona var hon ikki minni heil, men ikki minst var hon heil

Forkvinnan í Føroya Arbeiðarafelag sigur at hon er til reiðar at stuðla einum nýggjum flokki av heilum hjarta. - Lat okkum nú allarfyrst vita um nakað spyrst burtur úr, leggur hon afturat. Men verður álvari

i síðsta ár, og eisini tá sást, at ungi listamaðurin úr Klaksvík hevur okkurt heilt serligt uppá hjarta. Innara menniskja Málingarnir, sum hanga uppi í Leikalund hesar dagarnar, eru hvør sær smáar súm

øllum. Niels Oluf, tykkara hjúnalag gjørdist stutt, og illa dugi eg at troysta, men minnið um eitt hjartaligt og hugnaligt samlív eigur tú, og vónandi hjálpir tað í sorgini. Øllum tykkum, manni, børnum, ommubørnum

lyndi og umsorgan sum tú hevur, haldi eg, at tú hevur eftir mammu tíni; sum hevði eitt heitt og stórt hjarta til øll onnur fólk. Hetta sermerkir eisini teg og tú gevur fyrst øðrum, áðrenn tú hugsar um teg sjálva [...] syrgnar heima sita tí ein sonur gloymdi burtur tær. Men mín góða mamma tú skalt vita, at tú stendur hjarta mínum nær. Meðan tú enn livir, vil eg veita Hesa hjartans tøkk til tín, Heimsins besta mamma, mamma

og hevur hon saman við beiggjanum skrivað og á egnum forlagi givið út: Stuttsøgusavnini: Piprandi hjarta og Bládýpið. Skjaldur: Rim á rað og Rím á rað 2. Yrkingasavnið: Káma. Harumframt hevur hon ritstjórnað

borðið í køkinum við nýbakaðum bollum ella køku. Ja, Inga var eitt satt konubrot við einum heitum hjarta, sum elskaði at fjálga um tey sum stóðu henni nær. Nú tíðin er komin til ta árligu útferðina, renna

borið í køkinum við nýbakaðum bollum ella køku. Ja, Inga var eitt satt konubrot við einum heitum hjarta, sum elskaði at fjálga um tey sum stóðu henni nær. Nú tíðin er komin til ta árligu útferðina, renna

skapti hinmafør, einsamur á fold hann gekk, so fremmandur á egnu jørð. Saknur, sorg og pína nívdu hjarta hans, og heimsins neyð bar hann, og á krossi bøtti vára synd við skemdardeyð.” Hvussu mong hann ringdi

hann, tá vit hittust og altíð var hann við tí góða og positiva. Eg fór altíð eitt sindur lættari um hjarta frá honum. Hann heilsaði upp á øll. Lyfti keppin fyri hvørjum einasta menniskja. Onkur helt, at hann