torvkassan og biður teg nú syngja. Jóan Petur segði seg ongantíð hava hoyrt eina so vakra barnarødd. Sangurin var: “Kom I kære, kom at skue Frelseren på Golgata.“ Tað var ikki missiónhús í Streymnes. Møti vórðu
illa vildi til, at henda dagin, eg bað hann ikki koma, var hann farin til Hvannasund í grind. Báturin fórst á veg heim aftur út fyri Múla, og Hendrik fekk eina váta grøv so skjótt eftir at vera sloppin
keypt. Jóhanna Mathea segði, at tann, sum fyrst og fremst lærdi hana upp á hesum økinum, var mosturin Anna Sofía. Hon var allar sínar dagar í Innistovu. Aftaná at yngsti beiggin, Jóhannes, var føddur
Fólkafundur og ein minnilig sodavatn Um fólkafundir høvdu verið hildnir frammi millum vatna, áðrenn vegurin var gjørdur, veit eg ikki, men nú vegur var komin, vóru ofta fólkafundir frammi millum Leynavøtnini
tað vanliga at bera torv í leypi. Kúluspik av hvali varð annars eisini nýtt til brenni. Um komfýrurin varð reinsaður ofta bilaði ikki við kjararoyki. Tað var stórur tørvur á brenni, tí alt bleiv jú bakað
svaraði hann stutt og hvast: “Ikki ein kjaftur skal smakka Mourisa súltutoy uttan skiparin.” Kokkurin var so farin í holt við rabarburnar. Hann skar tær í smá petti. So í eina lítla jarngrýtu við teimum
sjómanstrúboði, sum tók sær av av føroyskum fiskimonnum í Íslandi. Ein annar var danski sendimaðurin Frank de Fontenay, sum skipaði fyri jarðarferðini, og sum hevði stóra umsorgan fyri føroyskum fiskimonnum
Rógvumaskinu, krossara o.ø. amboðum Elsa Maria Bærentsen, instruktørur. Mikudagur kl. 9 Bindiklubburin vit halda til á veghæddini. Kl. 15 Túrur: Gomlu Hoyvík. Øll eru vælkomin. Randi og Elisabeth, fys
her lá so væl fyri, at vit sóu glæmuna frá húsum av. Í komandi parti greiðir Janus frá, tá ið hundurin hjá teimum bjargaði lívi hansara. Eisini er frásøgn hjá Jørgen Falk Rønne um eina hvítusunnuútferð
hundahvin niðri við bakkan. Mamma fer oman eftir ljóðinum. Komin oman á skráningina, sær mamma, at hundurin stendur og heldur í mær. Eg havi eftir øllum at døma verið um at fara útav, og hundurin hevur bjargað
