frælsi í modernitetinum Pál Weihe er føddur í 1949 í bygdasamfelagnum í Sørvági og hevur tískil verið vitni til øgiligar broytingar á tøknifrøðiliga økinum, sum kollveltandi hevur skapt ein nýggjan, globaliseraðan
sambært søgnini kemst av, at hann varð krossfestur á einum krossi við hesum skapi. Jú, mong eru tey vitni, sum gjørdust blóðvitni, men blóð teirra var sáð kirkjunnar. Sum tey sáddu, so heystaðu tey! Tað er
førum eina síðu av samfelagnum eingin er stoltur av. Sálarliga er tað ógvuliga tyngjandi at vera vitni til hjálparleys menniskju, ikki minst tá ið tað ræður um børn. Hóast eg nú havi arbeitt her leingi
miðskeiðis í Keypmannahavn, stutt frá Nørreport. Í gøtuni ýðir í bókhandlum, og tann forvitni kennir í nasunum angan av Europa. Søgan aftan fyri henda tekst er tann, at í 1894 varð Alfred [...] fáum orðum – at nema við dagsins og tímans mest umrødda mál. Fyri fáum døgum síðani var heimurin vitni til, at forsetin í einum stórveldi hótti við at fara í kríggj móti Danmark og ræna eitt fyrrverandi
Hansen. Ítøkiliga málið skuldi koma fyri í rættinum nú í desember, men er fyribils útsett, tí at eitt vitni fær ikki møtt tann ásetta dagin. Málið er gamalt, frá 2010, og snýr seg um lønarkrøv hjá fyrrverandi
nógv at læra, men við røttum hugburði um ongantíð at verða mettur av at taka við læru, ber hetta vitni um ein spælara, ið er væl vitandi um sínar styrkir og veikleikar. Við hesum og umstøðunum í FC Mi
vóru í lívsvanda. Hetta kundi gerast uttan prest, bert tann sum doypti sjálvur var doyptur og trý vitni vóru til staðar. Men Georg kom seg skjótt. Hann verður so ”ordiliga” doyptur í Havnar kirkju, tá
árini. (Hava vit ikki altíð goldið landskassanum skatt og avgjøld? HM). *At skattgjaldarin nú er vitni til, at politikarar fara akandi og biddandi á knøðunum til Danmarkar at fáa fíggjarliga fyrigeving
óivað kundi trongt til onkrar ábøtur. Tørvar føroysku samfelagsskipanini ábøtur? Vit hava júst verið vitni til, hvussu ein samgonga, ið hevur havt ræðið í landinum í skjótt fýra ár, er farin meira og meira
fingið veingir og fleyg ímillum hesar báðar urtagarðar, sum var Guds verk. Øll, sum inni vóru, vóru vitni til hesa gongd. Elsa í Húsi ressaðist og fór fram eftir kirkjugólvinum við eini gloriu um høvdið og
