teg, eftir at tit vóru komin heim. Men tað sást tíverri, hvønn vegin tað bar. Góði Julius, nú er ringt ikki at kunna ringja til tín. Vit tosaðu saman í telefon hvønn tann einasta dag í mong ár um fisk
okkum, men hann bleiv tikin av ræði av hægri maktum, sum sigast vita hvat er best fyri okkum? Hóast ringt er at fá eyga á, hvør hon skuldi verið, sigst ein meining vera við øllum……..? Ærað verið minnið um
eg síggi teg aftur í so nógvum, her á støðini, og fara kenslurnar mangan avstað við mær. Serliga ringt var tað at koma á støðina fyrstu tíðina, eftir at tú vart farin. Eg plagdi altíð at ringja til tín
hann, sum tað fantastiska menniskja og pápan, hann var. Sjálvt um lívið kennist sera torført, og ringt er at síggja meinigina við tí heila, so er tað týdningarmikið, at man stendur saman í sorgini, og
hondum tínum, tá tú fór, og fingu sagt tær, hvussu umsorganarfull og góð mamma tú hevði verið. Tað er ringt at missa, men samstundis var okkum unt at halda hond tínari og verða hjá tær, tá tú fór, tað eru vit
Ása hvar ert tú, og tú var har.. mamma tú kláraði tað so væl við øllum, men sjálv bleyv tú eisini ring í rygginum av at lyfta Åge og annað... men Åge blívir verri fyri, orkar ikki meira, tú syrgir fyri
ikki tann munur á flokkunum, sum tað hevur verið. Nú skulu øll bløð vera óheft, og tað kann vera ringt at síggja nakra linju hjá teimum ella nakran mun á teirra hugburði. Hetta kann vera ein saknur í
hana. Hon doyði í 1994. Nú dagarnir líða og gerandisdagurin aftur gongur sína vanligu gongd, er tað ringt at ásanna, at eg aldrin skal síggja mín góða abba aftur. Undarligt verður at fara oman at geva seyðinum
fyri at vita, um eg ætlaði mær í skúla, tú helt, at eg heldur skuldi vera heima, tí veðrið var so ringt. Tú hugsaði altíð um okkum, var altíð so bangin um at okkurt skuldi henda okkum. Tú hevði eitt so
minnast tær. Eg minnist mangan góðan túr suðuri í Vági, har omma og abbi búðu. Hóast eg altíð var ring av sjóverki, lívgaði eg skjótt upp aftur, tá eg kom í hús teirra, har omma stóð klár við nýbakaðum
