aftur til Føroya til arbeiðis á Ferðamannastovuni. Hetta summarið upplivdi eg sera nógv. Vit vóru í grind, eftir havhesti, gingu í fjøllunum og vóru til útróðrar, og tá eg fór heim aftur til Sveits hetta
"De danske Vægtvogtere". Skúlar hava evnisdagar um mat og motión. Yvirlæknar eru í hornatøkum um grind. Serfrøðingar smakka skerpikjøt á vísundaligum grundarlag. Professarar skriva bøkur um hjallar. Bóndur
ikki kulda. Hon er eisini blivin ovurviðkvom fyri nógvum sløgum av mati. Margarin, kál, gularøtur, grind, fisk mjólk, ostur, kaffi og nógvur annar matur, er tað reina eitur. Men nú hon hevur fingið greiði
liggja í smáum bátum og dyrgja í sundinum. Mitt í allari skipaferðsluni liggja teir. Tættir sum í grind. Tað kemst av, at teir royna eftir fiski, sum ferðast í torvum gjøgnum sundið. So neyðugt er at vera
sigur Barish, sum ikki dugir at greiða frá hví so er. Harafturímóti er hann einki serliga glaður fyri grind og turran fisk. Tað er ikki fallið í hansara smakk, men hann etur tað kortini. Tá vit nú tosa um mat
lærdi meg at snúsa heldur enn at roykja umborð á opnum báti. Heimferð við søkkladnum 6-mannafari úr grind á náttartíð í tungari aldu út um Selnesboðarnar. Summarkvøldini á floti fyri Pøllunum, har ið sjógvurin
fyri Føroyar. Í hesum margháttliga uppskoti kundi eg lesa, at ”Føroyar eru land”, at ”menn drepa grind”, at ”festirættindi eru andstyggilig” og annað møsn, sum neyvan nakrantíð áður hevur sæð sín líka
Ommu líka út í tún, har var lív og gleði. Ikki áttu tey nakra jørð og seyð, men fiski og eplum og grind og spiki var altíð nokk av hjá teimum og okkum. Einaferð, tá eg hevði keypt Kvíandal sum haruhaga
hava verið nakrir knassar, ið fólk kanska hava hugt eitt sindur skeivt upp á, tí teir eru farnir í grind við filmstólum heldur enn at taka til hvalváknið ella sóknarongulin. Men hesir menn, ið kanska hava
minni í Mykinesi, har hann júst hevði verið nakrar dagar. Og so kemur spurningurin: »Verður nøkur grind í Vágum í dag?« Eg havi fingið spurningin fyrr og noyðist enn einaferð at greiða frá, at tað veit