Og Jóannes Skaale er kveiktur og til reiðar við niðurskrivaðum dømum um málsliga fávitsku í somu løtu, vit báðir myndamaðurin, trína innar. ? Eg las herfyri, at »menn doyggja áðrenn teir fylla, og konur
og fólk upplivdu tað soleiðis, at tey høvdu kent teg leingi, eftir at tey høvdu tosað við teg eina løtu. Tín nærvera var so týðilig – og tín áhugi fyri teimum, tú vart saman við, var so hjartaligur og jaligur
fastur fúsur. Bróðursynirnir, Jógvan og Árni, og so Jákup Símun í Hoyvík og eg, fingu eina ógloymandi løtu saman við tær, Óla og teimum blíðu undirhúsmonnunum, har vit skemtaðu og tosaðu um politikk, heimin
í dag, eru teir somu, sum vórðu sungnir hin 28. mai í 1933. Sálmin, sum vit fara at syngja um eina løtu sum triðja sálm, hevur Hans Michael Jacobsen av Kirkju skrivað til sjálvan vígsludagin. Eisini fara
eisini hava verið uppi í hesum stóra arbeiði og somuleiðis góðu tit øll, sum í aðrarmátar geva hesi løtu ein serstakan hátíðardám. Føroya Fróðskaparfelag, Fróðskaparsetur Føroya og Orðabókagrunnurin eiga
við, og tú helt, at friður valdaði í heimi. Eg helt meg hava fingið eina glaða stund saman við tær. Løtu seinni, eftir at eg var farin úr bilhúsinum, vart tú burtur, og eg var aftur einsamallur. Alexandru
einum broytiligum heimi. Hetta hevur tryggjað eitt virkið fótbóltsfelag í nærumhvørvinum. Eg eri onga løtu í iva um, at sumbingar høvdu ynskt, at bensinsølur, handlar, grillbarr og posthús vóru í bygdini,
minnið um Lisbeth L. Petersen, og fari eg at heita á tingfólk um at reisast, so vit saman í tøgn eina løtu kunnu minnast hesa undangongukvinnu. Á Løgtingi, 3. septembur 2024 Bjørt Samuelsen løgtingsforkvinna
tey, ið hava dagliga raksturin av Føroyum undir hond. Fyri júst einum ári síðani, reistust vit eina løtu frá samráðingarborðinum, og leitaðu okkum oman her at halda 1. mai við tykkum. Tá stóð í botni við
eyguni og spurdi: ”Føla tygum ikki eisini skommina?” Men ferðamaðurin tagdi. Offiserurin lat hann eina løtu vera einsamallan; hann stóð gleivandi við hondum í hupp og stardi niður fyri seg. So smíltist hann [...] mær, sum vant við einum smíli, og so, hann kann ikki lata vera, tekur hann av møguleikanum. ”Fyri løtu síðani,” ella okkurt soleiðis vil hann siga, ”varð frágreiðing givin um avrættingina. Eg vil fegin [...] tygum skulu bera fram. Eg veit ikki, hvussu eg skal vera mentur at bíða allar tímarnar eftir hesi løtu. Tygum mugu ikki brúka nakað verjandi í tygara talu, dundra sannleikan út, tak tygum fram yvir b
