ein málning. Á brævbjálvanum hevði Ingolf málað ella teknað Kunoynna, Nestindar, tjøldur, himmal og hav, - og livandi ljós. Ingolf var skóti burturav og gjørdi eitt stórt ókeypis arbeiði fyri teir gulu skótarnar
hansara ferð sum familjumaður bleiv ein ferð yvir friðarlig dýpi. Har dýpi og veldigar víddir eru hav og aftur hav. Sum unglingi var hann sum unglingar flest. Hann sigldi ofta á sløttum sjógvi, men fírdi ikki
millum teirra, sum sálmaskaldið Ambrosius Stub yrkir so vakurt um: Hvad vindes på verdens det vildsomme hav? Ak, tusinde farer i skummende trav! Man véd kun to havne, bekendte af navn: Dene ene vor vugge, Den
eingin baldrutur vetur, har er bara summar, og sólin ei setur. Eg takki tær, Guð mín, at tú handan hav mær í landinum borgararættindi gav mær; leið tú meg ta leið, sum tú legði til landið, har tú ræður
eingin baldrutur vetur, har er bara summar, og sólin ei setur. Eg takki tær, Guð mín, at tú handan hav mær í landinum borgararættindi gav mær; leið tú meg ta leið, sum tú legði til landið, har tú ræður
innan mentanina í Vági. Hans Jacob var ein slóðari innan tónleikalistina, har hann hevur gjørt eitt hav av løgum, til eitt nú yrkingar hjá NEPTUM. Sum okur øll gleðast og syngja við til, tá høvi er til tað
iskap, vestmenningurin John Dam, í 1969 legði lunnar undir rækjuveiðu á opnum havið í Norðuratlantshavinum, gekk ikki long tíð til at eisini aðrir avgjørdu at royna seg í hesi vinnu. Í [...] at tað var ikki ”havvejr”, so fór Atli út sum einsamallur bátur. Fyri hann var tað næstan altíð ”havvejr”. Tá Atli varð jarðaður í Emmersbæk kirkju hevði presturin eina sera beinrakna lýsing av Atla [...] dámdi sera væl at fáa vitjan av sínum nærmastu. Atli hevur á mangan hátt verið ein slóðari og hevur hav tein týðandi leiklut í nýggjari føroyskari fiskivinnusøgu. Tá Atli gjørdist sjúkur av krabbameini
og aftur fram á eitt brot úr einum sangi, ið ljóðar soleiðis: If I would have known that you wouldn´t be here anymore I would have made the moment last a little longer cause now I´m alone and you are just
djúpsintur hevur hann tá verið, tá hann sum sjómaður fór at kvøða um fuglin, ið ferðast um himmal og hav. Ella tá hann sá mánan fyri sær í koyggjuni og syngur, »Mánin hann skein, skein yvir Føroyaland«. Men
hann hevði nógvar keldur at oysa úr, bæði úr gomlu Skálavík og teimum mongu árunum á víddunum vestan hav. So nú er morgunmatartíð, vit fara inn og børnini aftaná. Tað ráddi um at skunda sær, men eg minnist
