seinasta. Nú tók hann ikki altíð allan dystin. Tá hann helt seg hava fingið vissu fyri, hvønn veg tað bar, helt hann, at hann við góðari samvitsku kundi fara til hús at fáa hita aftur í kroppin. Jógvan var
ikki verða. Tá sjúkan tók yvirvág og kreftirnar byrjaðu at vikna, sá Merry sjálv hvønn veg leiðin bar, og tí varð tað mangan svárt at heilsa henni hvørja ferð vit skuldu fara avstaðaftur, tá vit høvdu
tráan eftir at liva Harranum nærri í komandi tíðum. Takk á Guð at tú frelsti meg Takk at eyga títt bar við meg Takk at Harran Jesus tú gav Takk fyri náðinnar djúpa hav Ikki havi eg tal á, hvussu ofta eg
ein abbi við sama lindi sum tey, vit lesa um í ævintýrbókunum. Og tá eg í dag hugsi um, hvussu tað bar til at hetta kendist so, finni eg svarið í tí einfalda. Tað var kærleikin og nærveran hjá ommu og abba
Hvussu tað var at trína inn í gongina, opna køksdyrnar og síggja ommu rokast í køkinum. So skjótt hon bar eyga við teg, lat úr henni ”Á jøssus, er tað tú? Stóð júst og hugsaði um teg – kom inn, kom inn”. Meðan
vendu sær til Gud, so tey kundu fáa lut í lívinum, sum tú hevði við Jesusi. Henda kraft og styrki bar teg ígjøgnum lívið, so mong høvdu ilt við at skilja, at tú veruliga vart sjúk. Góða Tove, tað er so
tú hjúklaði um tín elskaða skatt. Ja, stórur tín kærleiki til okkum var, og mangan døgurðan heim tú bar. Í grind, skjóta harur, fletta og veiða mentanararvur so góður at eiga. Til skips altíð fúsur, tú setti
sær inn at skifta. Ímeðan ringdi eg til systir mína, Klaru, sum var komin út á Ellisheimið, og tá bar hon tey tungu sorgarboð, at omma okkara var farin frá okkum. Eitt gamalt enskt orðatak sigur: There's
sær inn at skifta. Ímeðan ringdi eg til systir mína, Klaru, sum var komin út á Ellisheimið, og tá bar hon tey tungu sorgarboð, at omma okkara var farin frá okkum. Eitt gamalt enskt orðatak sigur: There's
vitja Fríðbjørg, yngstu dóttrina, at hetta skuldi vera seinasta ferðin, tit vóru inni hjá okkum. Tú bar teg altíð so væl, Julius, sá út sum ein unglingi, og tað gjørdi tú eisini henda dagin. Tit plagdu at [...] Tíbetur untist mær at síggja teg, eftir at tit vóru komin heim. Men tað sást tíverri, hvønn vegin tað bar. Góði Julius, nú er ringt ikki at kunna ringja til tín. Vit tosaðu saman í telefon hvønn tann einasta
