Johan Vilhelm Mohr, vanliga kallaður Lill, var nummar tvey í røðini. Hann varð føddur 21. juni 1922 og vaks upp á Skansagarði úti á Reyni. Abbi hansara, Johan Vilhelm Mohr, átti Skansagarð. Í einum av bókunum

kommununi. Tað serstaka var, at hetta var als ikki fyrstu fer at slíkt hendir. Fyri nøkrum árum síðani vaks inntøkan brádliga við omanfyri 135 prosentum í mun til tað sum metta varð frammanundan. Hetta kom

kommunu. Hóast henda veruleika – og hóast tað at bygdin hevur mist onkrar av sínum góðu skattaborgarum – vaks inntøkan í januar mánaði í ár, í mun til í fjør: Í 2011 komu 46.559 krónur inn í skatti, meðan talið

Broytingaruppskotið um ríkisveitingina til Føroya er nú komið í Fólkatingið, og sambært uppskotinum verður blokkstuðulin í ár 624,1 milliónir krónur. Tað merkir, at blokkstuðulin vekstur við 8,6 milli

vóru 900 fulltíðararbeiðsleys konufólk og 868 mannfólk í desember. Hjá kvinnum vaks talið 24 arbeiðsleys og hjá monnum vaks tað 10, samanborið við november. Hetta vísir, at enn er ikki vunnið á høgginum

gamal, tá ið hann byrjaði at venja teir yngstu leikararnar í felagnum KA Akureyri – felagið, sum hann vaks upp í og fekk sína fyrstu frálæru frá. Umvegis steðgir í bæði Danmark og Noregi, er hann nú í Føroyum

teimum nógv fyrr. Jóna lýsir seg sum eina kensluborna kvinnu. - Eg búði nógv hjá ommu míni, tá eg vaks upp. Kanska stavar tað frá henni. Men tað liggur djúpt í mær at hjálpa teimum, sum hava hjálp fyri

londum við í eini altjóða avtalu um fiskiskapin. Úrslitið av hesum samstarvi er, at gýtingarstovnunin vaks úr 1,7 millión tonsum í 2003, upp í tríggjar millónir tons í 2009. Danska uppsjóvarvinnan staðfestir

Føroya Tele sigur, at talið á fólkum, sum tosaðu í fartelefon samstundis, vaks við 225% hendan tíman hóskvøldið. - Somuleiðis vaks nýtslan av data á 2G og 3G við 450%! So, hóast vanliga fasta internetsambandið

hansara uppvøkstur í Nólsoy var sum hjá dreingjum flest. - Eg minnist barnaárini sum góð og trygg. Eg vaks upp sum allir aðrir dreingir og spældi við bilar og bátar sum hinir, sigur Snorri Hansen. Við at líta