pakkabilin. Seinnu nógvu árini arbeiddi hann í sorteringini. Tá hann gavst á poshúsinum eftir næstan 50 ár í starvi, hevði hann arbeitt undir 5 ymiskum postmeistarum. Í síni frítíð og eftir at hann er givin

fáa eina professionella umsiting og eitt fakligt umhvørvi, siga teir, at ein kommuna skal vera minst 50.000 fólk. Her tosa vit um 2000 fólk. Danir siga eisini, at tað skulu minst 30.000 fólk til at fáa eina

skrivað. Eisini vóru nakrar áhugaverdar útvarpssamrøður, sum Niels Juel Arge hevði við Júst í Túni í 50- og 60-unum at hoyra. Símun í Túni, sonur Júst, segði eisini nøkur orð um pápa sín, og Johannes Martin

eisini at fevna um tænastur innan oljuleiting, har tað veitir hjálparskipatænastur til frálandavinnuna í 50 londum kring allan knøttin (Evropa, Asia, Suður- og NorðurAmerika og Afrika). Menningin er farin fram

tinglimir, sjey landsstýrismenn, umframt embætisfólk og áhoyrarar. Sostatt er skjótt, at vit eru eini 50 fólk innanveggja og tað krevur eitt sindur av sjálvaga frá øllum pørtum, annars hoyrist ikki, soleiðis

og firvaldssvimjing eru greinar, ið krevja meira teknikk og rástyrki, enn hinar báðar greinarnar. Á 50 metrum hava vit kanska svimjarar, sum kunnu standa seg, men so skjótt, sum tú fert uppum hetta, haltar

líða av kreppuni á miðjari leið í lívinum, tær sum serliga leggja seg á menn tá teir gerast 40 ella 50. Teir sita á einari falskari rokkarabar og drekka mocachino og koyra motorsúklu við hjálmi og tosa

lækka uppaftur meira. Útrokningar, sum vit høvdu, søgdu, at hækkaði rækjuprísurin við í miðal eini 50 oyrum fyri kilo, fór verkætlanin væl og virðiliga at hanga saman. Men, staðfestir Tórbjørn: - Vit fingu

altíð klár at ansa barnabørnunum, og Asta bindur teimum mangt plaggið. Leygardagin 11. februar, tá ið 50 ár eru liðin síðani tey bæði giftust, hátíðarheldur øll familjan umborð á Norrönu. Børnini

táverandi eigarum í gerðabók kommununar at Sørvágur heimstaður Vesturvóns ongantíð skuldi eiga minni enn 50% av partabrøvunum. Tíverri kom henda samtykt ongantíð í viðtøkur felagsins, helst av teirri orsøk,