Og hetta sermerkti Poulu. Alt var bara so perfekt og soleiðis var hon líka til tað síðsta. Minnist mangar góðar, gevandi og stuttligar løtur saman við tykkum og øðrum í tykkara hugnaligu stovu. Poula var
Poul Meyer Olsen var fiskimaður og kokkur stóran part av síni tíð. Sostatt hevur Solveig, sum so mangar aðrar føroyskar konur, roynt hetta at hava ábyrgdina av húsi og heimi, meðan maðurin hevur verið
stillførur maður, men sera skemtiligur uppá ein serligan máta, sum bara hann kundi, og høvdu vit mangar stuttligar løtur saman. Men tað vóru eisini álvarsløtur. Eg komi í tankar um eina ferð við Sjøvik
november í ár, men tað náddi hon so ikki. Við hesum orðum vilja vit allar, góða Sólgerð, takka tær fyri mangar góðar, skemtiligar og minnisríkar løtur. Sorgin og saknurin hjá tær Palli man vera ógvuliga stórur
var úr Miðvági og æt Jonleif. Eftir hann sótu kona og barn. Jú, havið hevur givið manga krónuna, og mangar lastirnar hava verið førdar til landið, og við hesum gulli hava vit bygt hetta land. Jú, Føroyar
minnir sum vinna á deyðans svørði. Tankar um kærleika tín, upploysa tjúkka sorgarslørið. Takk fyri mangar løtur góðar, vit á jørð, her høvdu saman, eggjan og stuðul, mangan tú mær veitti; løtur í álvara
við hesum orðum, vegna Føroya Ríðingarfelag, takka Petur Nolsø fyri hansara tøk fyri felagið, og mangar góðar løtur, bæði í haga, í álvara og í vertskapið. Samstundis vísa vit við hesum, djúpastu samkenslu
fróur og glaður. Søgurnar nógvar við kærleika minnast, Ei betri sonur og beiggi kann finnast. So mangar vinir frá barnsbeini eigur, í judo vanst bæði æru og heiður. Tú meistaraheitið øll árini fekk, alt
somuleiðis. Tú vart okkara eitt og alt ? okkara sólstrála ? evnarík og hjálpsom. Vit minnast aftur á mangar góðar løtur. tú vildi fylgja tí lívsleið, sum vit, frá tí at tú vart heilt lítil, lærdu teg. Og sum
har var gleði og sangur, og hetta hevði eina dragandi megi á øll, sum vórðu saman við honum. Ja, mangar gleðiløtur eru at minnast afturá, t.d. tá ið vit við guittara – og Teddy onkuntíð við munnharpu –
