Til minnis um kæra pápa mín
Kristian H.E. Andreasen
Kvirran hon nívir, tagnað er røddin tín,
sum um rætt og rangt meg lærdi;
spurningar reika, - slept hevur hondin,
ið mót lívsins tornum meg vardi.
Burtur er kenda eygnabráðið,
horvin er tín eyðkendi látur.
Brennandi svárur kennist saknur;
í kroppi mínum bylgist grátur.
Minnir um teg, ugga og frøða;
minnir sum vinna á deyðans svørði.
Tankar um kærleika tín,
upploysa tjúkka sorgarslørið.
Takk fyri mangar løtur góðar,
vit á jørð, her høvdu saman,
eggjan og stuðul, mangan tú mær veitti;
løtur í álvara - eins og gaman.
Varðar tú setti á lívsgøtu tína,
tankar og minnir um teg í huga floyma,
varðar sum vísa okkum fram á leið;
tað tú meg lærdi, vil eg í hjarta goyma.
Tað tú her á foldum framdi,
í okkum livir - eins og tú!
til vit einaferð hittast aftur,
í sælu fríðu himnabúð.
Hvíl í friði
Kærastu heilsur sonur tín - Áki
