meg sjálvan, um eg skuldi halda fram við mínum arbeiði, tí tá fólk lúgva alt møguligt uppá tað, so rakar tað meint. Nú haldi eg, at tað fremur bara mína sak, at eg verði lagdur undir bæði eitt og annað.

um sparingar, tá tær raka teir sjálvar sum ráða fyri borgum. Tá verður ikki tosa so hart, tí tað rakar alt ov meint, ja tað pínir í ryggmarvini hjá honun og teimum sum eru í somu støðu sum hann. Høgni

samstundis mugu vit ásanna, at við verandi gongd, er tað bara ein spurningur um tíð til húsagangurin rakar. Hetta minnir ikki sørt um søguna um optimistin, sum datt út av vindeyganum á sjeyndu hædd. Tað fyrsta

eru jú sloppin rættiliga væl í Suðurstreymi. Fíggjarliga eru vit væl fyri í mun til kreppuna, sum rakar landið alt. Við tað at ikki so nógv av okkara borgarum starvast í primeru vinnuni, merkja vit ikki

samstundis mugu vit ásanna, at við verandi gongd, er tað bara ein spurningur um tíð til húsagangurin rakar. Hetta minnir ikki sørt um søguna um optimistin, sum datt út av vindeyganum á sjeyndu hædd. Tað fyrsta

um sparingar, tá tær raka teir sjálvar sum ráða fyri borgum. Tá verður ikki tosa so hart, tí tað rakar alt ov meint, ja tað pínir í ryggmarvini hjá honun og teimum sum eru í somu støðu sum hann. Høgni

Sum dømi um, at átrúnaðarligur ágangur eisini er nakað, sum rakar í eini lítlari føroyskari bygd tekur týðarin Guttormur Djurhuus eitt barnaminni fram í byrjanini á bókini, har hann greiðir frá, hvussu

hevur alstórar trupulleikar við sær. Talan er um eitt slag av øvugtum anoreksi, sum í alt størri mun rakar menn, sum íðka styrkivenjing í venjingar- og fitnesshallum. Ólagið minnir um anoreksi á tann hátt

Statens Luftfartsvæsen eisini tekur støðu til spurningin, tí tað er ikki bara Air Greenland tað rakar, tað rakar í prinsippinum øll flogfeløg, sum flúgva inn og út úr ES, sigur stjórin í Air Greenland við [...] ikki sær út til, at regluverkið hevur tikið støði í viðurskiftum sum teimum í Føroyum og Grønlandi. Rakar øll Sambært Grønlendska Kringvarpinum er støðan soleiðis, at flogferðir úr Grønlandi ongantíð kunnu

Meðan teir fáast við línuna upp á oynna, hendir tað óhepna, at ein steinur loysn­ar úr berginum og rakar dímunar­bóndan beint í høvdið. Hann doyði uppá staðið. Anthon var við til at fáa bóndan uppá oynna