ninar, so minkar møguleikin hjá okkum, tí so møðast vit skjótari. Men eg skilji væl sjónarmiði og taki undir við, at vit gera skjótari av, tá vit vinna bóltin frammarlaga.
trolara, slupp, línubáti, snellubáti og eisini var hann skilagóður útróðrarmaður, og eg haldi ikki eg taki munnin ov fullan um eg sigi, at hann kendi hvørt mið og hvønn streymkvarða rundan um Sandoynna, sum
Jógvan og Johannus í Lon vóru so fyrimyndarliga musikalskir. Altíð vóru teir í góðum hýri, og ikki taki eg munnin ov fullan, tá ið eg sigi, at teir sungu sum unglingar á ellisárum, tí væl minnist meg teir
havi verið í Klaksvík í nakrar tímar á fundi. Komin til hús aftur, má eg leggja meg. Tá ið eg vakni, taki eg fartelefonina og síggi at fleiri hava ringt. Ímillum annað Niclas, bróðir. Tá eg eri í ferð við
Ein góður vinur og virkisfelagi, Dánjal á Kjalnesi, er farin. Ikki er tað mangan, at eg taki alment til pennin, heldur ikki tá ið tað snýr um týdningarmikil viðurskifti, sum at minnast góðar samstarvsfelagar
undanfarna ár, tað eydnaðist okkum ikki at endurvinna føroyameistaraheitið, men eg haldi ikki, at eg taki munnin ov fullan, tá eg sigi at hetta uttan iva var tað stuttligasta árið, eg havi róð kapp. Ein av
gekk leiðin til eitt stað, sum ein á eisini var. Abbi setti so tjaldi upp, eitt lítið reytt við bláum taki og omma fór at kóka døgurða á einum primusi, sum altíð var við og ímeðan stuttleikaðu vit okkum í
okkurt eftir Úlf, tað var smásögan Illa fara orðini (og hon stendur nú á prenti í Vencli nr. 4). Eg taki söguna fram í hesum viðfangi av tí, at hon eftir mínum tykki lýsir væl tað samblandið av álvara og
settur stjóri í kvøldskúlanum. Tey fyrstu árini vóru musikkskúlin og kvøldskúlin undir einum og sama taki. Umstøðurnar vóru alt annað enn nøktandi, og tú fórt beinanvegin í holt við at finna kvøldskúlanum
ringrás. Ella sum Ingeborg Bugge, listfrøðingur, skrivar í innganginum: »Við hesum fyribils seinasta taki megnar Oggi Lamhauge hegnisliga at snara lívsins ringrás av nýggjum. Tað er ikki bara æviga afturkoma
