in verður settur í verk, er helst satt. Tí mælir Føroya Lærarafelag honum til at smoyggja upp um armar og gera nakað, áðrenn ruðuleiki verður í fólkaskúlanum. Elsa Birgitta P. Petersen
her á oyggjunum, sum mælir okkum til at gera meira við mentanina, so her er bara at bróta upp um armar! Ein slík íløga gevur eisini avkast, tí, sum vit hava sagt so ofta, eiga vit so nógv talentir, sum
her á oyggjunum, sum mælir okkum til at gera meira við mentanina, so her er bara at bróta upp um armar! Ein slík íløga gevur eisini avkast, tí, sum vit hava sagt so ofta, eiga vit so nógv talentir, sum
Mamman úr træi leggur sínar armar um barnið, so tað næstan hvørvur inn í fjálga favnin. Eina løtu tykist tað næstan sum, at blóðið dukar inni í grásvørtu træ-æðrunum, sum eins og vevja skurðmyndina saman
topp, greiðir Eirik Suni frá. Og leggur spentur á málinum afturat, at nú er bara at bróta upp um armar. Hann fegnast stórliga um, at ein ætlan, sum hann hevur arbeitt við síðani í apríl, nú er vorðin veruleiki
heiður. Ístaðin fyri at seta seg hendur í favn og síggja bygdina fána burtur, so hava tey brett upp um armar og gjørt nakað, ið er til stórt gagn fyri bæði Gjáar bygd, okkum sum kommunu eins og føroyska ferðavinnu
heiður. Ístaðin fyri at seta seg hendur í favn og síggja bygdina fána burtur, so hava tey brett upp um armar og gjørt nakað, ið er til stórt gagn fyri bæði Gjáar bygd, okkum sum kommunu eins og føroyska ferðavinnu
gjørdi sítt egna orðaleysa mál- og tá ið sorgin og vónloysið ikki vóru til at bera, skar hon seg í armar og kropp. “Eg skal fáa ilt – blóðið má út”. Í fyrilestri sínum greiðir Karin Dyhr frá um sín bardaga
Hansen, at lastbilurin er koppaður, men tað er hann ikki. - Eg liggi kroystur, men fái hvørki flutt armar ella bein. Merki sum so onga pínu, men eg fái ikki flutt meg. Tá tann fyrsti kemur til bilin, skal
til endurvenjingar. Emil fær framvegis ikki tosað, men eyguni eru klárari. Hann hevur eisini flutt armar og bein eitt sindur, og eisini hevur hann snarað høvdinum, sigur mosturin, Mariann B. Petersen, við
