tonkum hvønn einasta dag. Hvíl í friði. Góði abbi tú skal vita, At ongin er sum tú á fold Ì mínum hjarta pláss tú eigur Til tey leggja meg í mold ------ Abbadótturin

Deyðin er undarligur og tað er nakað, sum vit mugu góðtaka, hóast sorgin er stór. Tað tyngdi mítt hjarta sera nógv tann dagin, tá ið eg kom heim úr skúlanum og fekk tey boð, at tú var farin heim til Harran [...] møtast aftur ein dag í himlinum. Eg havi bert góð minni um teg og fari altíð at hava tey trygg í hjarta mínum. Av og á um kvøldarnar dámdi mær altíð væl at spyrja mammu um lív títt. Um hvussu tú livdi

endiliga hevur fingið frið og at tú nú ert heima, har sum tú altíð tosaði um. Tað, sum lá tær so nær á hjarta: at sleppa heim til himmals at møta Gudi, andlit til andlit, og møta teimum, sum stóðu tær nær í

langa tíð eftir, hevði eg ikki væntað, at tað skuldi vera so skjótt. Men tey góðu minnini goymi eg í hjarta mínum bæði í sorg og gleði. Góða Vilborg, eg sigi tær takk fyri alt tað, vit høvdu saman, og vit

onnur og vera nakað fyri onnur. Minnast teg standa í sólarglæmuni bjarta familju tíni altíð so nær at hjarta bráðliga dimmu skuggarnir á himli danda og líka so skjótt er sólin farin til handa. Takk fyri góð

skinnið, - svárt eitt lív tú hevur havt. Alt tú ber við tolnum sinni, fær ei heldur væl sagt. Lítla hjarta – meir ei orkar, lívið fjarar burt úr verð. Og tú stríðist enn sum áður, tó at tað mót enda ber.

hugsaði og vildi, men mátti lata tað yvir til hini at spyrja seg fram til tað, sum hann hevði upp á hjarta. Hann hevði lært seg at siga ja við at hyggja upp og nei við at hyggja niður. Hetta kom so stórt

altíð gavst tú eina hjálpandi hond, til tann, ið trongdi til hana. Tú hevði eygað, sum sá, og eitt hjarta sum gav. Altíð hevur tú verið tín egin; tú hevur ongantíð verið bangin fyri at vera TÚ, og hevur [...] fyri hetta. Ein kann bara siga góð orð um teg; altíð hevur tú havt eitt sera gott, vinaligt og stórt hjarta, sum hitaði øll menniskju, tú kom framvið. Tú hevði so stórt hugflog, og var tað á heilt ungum árum [...] hvørja leið tú skuldi taka. Ístaðin fyri at fylgja streyminum og fara á studentarskúla, so fylgdi tú hjarta tínum og fór, sum sagt, á hárfríðkanarskúla, og vann stórt. Sjálvt um vit úr hoyvíkarskúlanum ikki

síggja títt smíl aftur her á fold. Eg fari at sakna teg so nógv, tú hevði eitt so stórt pláss í mínum hjarta, og beint nú kennist tað sum eitt stórt hol er í hjartanum, og tað pínir so nógv, at tað kann ikki [...] tíðum. Hetta er vitnisburðurin eftir Tove. Tove, tú kemur altíð at hava eitt stórt pláss í mínum hjarta. Eg fari ongantíð at gloyma teg og tað tú vart fyri meg, ta tíð eg fekk loyvi til at kenna teg. Eg

hevði eitt smíl. Vit vistu tú troytt var av degnum, vit skiltu tað væl. Tað tungt var fyri okkum, hjarta græt fyri teg. Vit gjørdust til tínar armar og bein, vit gjørdu tað við gleði. Alt fyri at hjálpa