mær um eitt, ið á donskum eitur Kunstn­arapsykolog. Tað er nakað, sum ræðuliga nógvir tónleikarar ganga til, fyri at kunna tosa við onkran um alt pressið, ein er útsettur fyri og allar teir spurn­ingarnar

Petur Karl ? t.e. nakað inn í dalin ? gramdi ein 15-ára gomul genta seg um, at nú orkaði hon ikki at ganga longur. Har var toluliga tátt, og hon setti seg niður. Einir tveir dreingir lótu hana fáa ávikavist [...] til næsta hús og haðani ringja til politiið, fyri at fáa teir at hjálpa teimum. Meðan tey soleiðis ganga, sortnar fyri gentuni og stutt eftir fellur hon í óvit. Ein av dreingjunum fer síðani stórleypandi

jalig, positiv. Hetta kann vísa seg at vera ein stórur biti at gloypa, men tað man kanska fara at ganga. Og nú havi eg so sitið og hoyrt fløguna einar 3 ? 4 ferðir. Og lat tað bara verða sagt; eg elski

nú ella ongantíð. Síðani hendir okkurt við róðrinum hjá okkum. Vit koyra alt í hvørt tak, og vit ganga skjótt fram á Fípina Føgru. Tá ið vit koma á mál, eru vit ikki greiðar yvir, at vit hava vunnið.

LS bleiv viðtikin fyri at skapa støðuleika, sum grundarlag fyri menning og framburði. Ikki skuldi ganga long tíð, fyrr enn ein bólkur, í størstu vanvirðing fyri arbeiðsplássinum, við nýtslu av fjøðlmiðlunum

ommur, abbar, foreldur og børn. Stuttligt var at síggja samanhaldið, og hvussu tey hugnaðu sær við at ganga túr á prominaduni. Tað minti ikki sørt um okkara ólavsøku, men hetta var hvørt vikuskifti, tá veðrið

at sigla skuldi postur skipast yvir til »Skálaberg«, men tað gekst ikki sum tað vanliga plagar at ganga. Tá »Skálaberg« skuldi seta gummibát ella speedbátin út, slitnaði endin á bátinum við manni í, sum

Fyrrverandi løgtingsformaðurin Jógvan I. Olsen, tá ið hann á sínum fyrsta túri sumskipari var um at ganga burtur. Um skaðabrimið í Skálavík. Um syndarliga bátsvanlukku í Hvannasundi. Aðrar spennandi hendingar

framd, vildu fíggjarumstøðurnar hjá kommununum og landskassanum verið lættari. Gerð landsstýrisins at ganga ímóti lógum, avtalum og reglugerðum, hetta at sleppa ríkiskassanum undan at rinda sín part av rakstrar-

við at røkta urtagarðin hjá sær. Og ein føroyingur staddur í Hafnarfjørðinum kann fáa nógva tíð at ganga við at hyggja eftir vøkrum sethúsum, og at hyggja eftir vøkrum urtagørðum. “Rullikøkan” Komin til