teldufyritøkuni Kervi, fer at tosa um siðbundna mótvegis nýskapandi marknaðarføring á internetinum og spyr, hvussu føroyska ferðavinnan kann gagnnýta netið á besta hátt. Jacob Hancke, ið er ráðgevi í donsku

rokningin skuldi sendast til sín. »Bíða við«, tað gekk ein løta, so kemur daman aftur til hornið og spyr um tekstin, tað gekk við neyð og deyð. Til Summarfestivalin 2004 í Klaksvík var ætlanin, at Rás 2

matpakkan er avmarkað. Bogi Andreasen sigur, at hann hevur skipað fyri eini ​spurnarkanning í Havnini, har Spyr hevur spurt eini 70 foreldur við børnum á ansingarstovni, um teirra hugsan. - Ein greiður meiriluti

tí annars er hon líkamikið, men skulu nøkur fá listarfólk gera av, hvat er verulig list og ikki, spyr listarmaðurin. Kári Svensson heldur, at stríðið í listaumhvørvinum í løtuni, sum millum annað sæst

tað verður nakað harðligt, gentan kulsar og rennur heim í hitan. Innkomin rættir hon út hondina og spyr tivandi: »Babba, hvør hevur gjørt malagrótið?« »Tað er havið, ið hevur myndað malagrótið, uppgangur [...] túsund, túsund ár,« svarar pápin. Gluggin stendur á gloppi og vindurin slotar í nánd, lurtar. Aftur spyr smágentan: »Babba, dugi eg at gera okkurt, sum er so vakurt sum malagrót?« Pápin hugsar seg væl um [...] og í mínum eygum verður tað tú gert, eins vakurt og malagrót.« »Men hvussu skal eg bera meg at?« spyr gentubarnið ótolið. Tolið ljóðar svarið: »Tú eigur tvær hendur, tvey eygu, tvey oyru og inni í fitta

havið við sínum seinastu strálum hetta friðarliga summarkvøld. Men á vánni situr ein havfrúgv, ið spyr tey um tey vita, hvat ið bylgjurnar og tað teskandi lotið siga teimum. Hon greiðir teimum frá, at

um ikki vit hoyra ein fittan part av samrøðuni við íslendska forsetan í útvarpinum seinni í vetur, spyr Elis Poulsen. Elis Poulsen hevur búð nógv í Íslandi. Í 1964 flutti hann til Íslands saman við foreldrunum

svarini. Spyr uttan mið og mál Tá hann aftur spyr, um eg “vil virða alla vinnuna, so at hon, øll sum hon er, kann fáa líka karmar at virka í”. Er svarið sjálvandi ja! Tá hann í øðrum lagi spyr, um eg, “vil

maður! Hann fær sær ein sopa av kaffinum, setur koppin aftur á skálina, skoðar blaðmannin eina løtu og spyr so, hvar vit skulu byrja samrøðuna. - Tú má bara tosa hart, tí eg havi heldur vánalig oyru. Fyrsti

svar. Tíðin fellur teimum long, og svarið upp á spurningin um, hvussu teir fáa tíðina at ganga er: Spyr teir, sum sita í spjellinum. Teir sita umborð á Skálabergi og hava einki at gera. Tíðin gongur við