Vindurin kemur úr fjaldum goymslum, kannar og sær alt, sum hann friðleysur reikar í ymsar ættir. Tað ágrýtna lagið er á honum, ferðin er í ein útnyrðing og skjótt liggja norðurhøv fyri framman, illfýsin av blástri hansara. Í havsbrúnni ballar tokan seg um okkurt grønt og grátt, ið siglir í bláum. Vindurin harkar, er lúnutur, men forvitin, orkar ikki stilli og mjørka. Hostar - burtur við honum. Í einum eygnabragdi sæst, at tað grøna og tað gráa, ið siglir í tí bláa eru oyggjar.
Vindurin missir nærum ondina av hesi undursjón, men kvaklast við aftur, tá hann niðri í eini møl hómar okkurt, sum eina reyða pirru, tita aftur og fram. Eisini letur ljóð úr lítlu pirruni. Hann makar vindin, kemur nærri og sær, at lítla reyða pirran er ein smágenta í hvítum øklasokkum og reyðum kjóla. Hon hoppar og dansar skinklandi klett av kletti, og tað hon sigur er: »malagrót, mala- malagrót.« Tað er so stuttligt at siga malagrót, mala- malagrót og uppaftur stuttligari er at taka malagrót, teir smáu steinarnar, upp í lógvan, merkja tað runda, kalda grótið og kenna hvussu væl tað fellur í hondini.
Vindurin heldur, at smágentan er so yndislig, hann kann ikki bara sær at kína henni um annan kjálkan, men tað verður nakað harðligt, gentan kulsar og rennur heim í hitan.
Innkomin rættir hon út hondina og spyr tivandi: »Babba, hvør hevur gjørt malagrótið?« »Tað er havið, ið hevur myndað malagrótið, uppgangur í túsund, túsund ár,« svarar pápin. Gluggin stendur á gloppi og vindurin slotar í nánd, lurtar. Aftur spyr smágentan: »Babba, dugi eg at gera okkurt, sum er so vakurt sum malagrót?« Pápin hugsar seg væl um, áðrenn hann svarar: »Lítla mín, okkurt kynstur manst tú duga, og í mínum eygum verður tað tú gert, eins vakurt og malagrót.« »Men hvussu skal eg bera meg at?« spyr gentubarnið ótolið. Tolið ljóðar svarið: »Tú eigur tvær hendur, tvey eygu, tvey oyru og inni í fitta høvdi tínum búgva spurningar og í kenslum tínum búgva ampin og gleðin!«
Lotið kennist inn í stovuna, sum vindurin toyggir seg at hoyra hvørt orð. Sorgblíður hugsar hann fyri sær: »Hóast alla megi mína fái eg onki havt á hondum. Vil eg skunda mær eftir onkrum, fer tað undan mær, royni eg at lyfta onkrum, dettur tað niður aftur. Eydnuríkt er mannabarnið í reyðum kjóla at geva og fáa.
»Babba, fara vit út í bøin nú?«, spyr smágentan í reyðum kjóla. »Ja, nú er góður hoyterri, vindurin er vælsignaður, viðhvørt.«
Smoykin smeyg vindurin sær útum aftur í ein landsynning.
Summarsólstøður 2000r, tí at hann hevur kunnað smittað. Á sjúkrahúsinum hevur hann fingið heilivág, og sambært læknunum er eingin smittuvandi eftir at tann sjúki hevur fingið heilivág í 14 dagar, sigur Linda Guttesen
Fyri einari viku síðan, tá fullkomulig vissa var fyri, at hann ikki kundi smitta longur, varð Xiaobin Zhang útskrivaður, og týsdagin stóð hann aftur í kinesiska køkinum á Nan-Tong.
