føra gravimaskinu, byggikrana, hanga á kuplunum á Sornfelli og mangt annað. Tað lá babba tætt at hjarta at hjálpa, so tá hann ein dagin kom til mín og segði, at hann hevði funnið mær lærupláss á Snikk
skemtingarsamur og dugdi væl at taka til. Hann tosaði mangan um síni kæru heima, og børnini stóðu hansara hjarta serliga nær. Hann hevði stóran áhuga í øllum, sum rørist í náttúrini. Dámdi væl at takast við seyð
gjørdi eitt heilt fantastiskt arbeiði fyri at menna samstarvið millum Føroyar og Russland og hvørs hjarta veruliga brendi fyri at gera russiskum sjófólki lívið lættari og gott, meðan teir vóru í Føroyum [...] týdningi. Hann var ein kempari, ein eldsál, sum fór ígjøgnum heilt fyri sínar vinir. Hann hevði eitt hjarta av gulli og vildi altíð gera tað besta fyri øll, sum hann umgekst. Árni vildi Føroyum tað besta.
bøtt um við pierinum, sum bleiv bygdur saman við Sandavágsmonnum. Hetta var eitt av hansara hjartamálum. Somuleiðis var hann primus motor í at seta flakavirkið í Miðvági á stovn eisini saman [...] Friður verið við minninum um verfaðirin og fari eg altíð at minnast hendan álvarsama mannin við tí hjartaliga látrinum. Hann segði tingini bart út, tó við einum skálkabrosi. Saman við konuni var Gotfred
bara Hann, sum nú hevur styrkt sær miðvøllin. --- Rói! Ein partur av tær fer altíð at liva í mínum hjarta og sinni. Tíni gullkorn, tá ið vit prátaðu um Guð, frælsi, Marx og Freud, fullu ikki á karga grund
meg aftur og bleiv frískur. Tað vil eg takka tær fyri, tí eg veit, at tú meinti tað av øllum tínum hjarta. Eisini vil eg takka Gudi fyri, at eg slapp at hava teg í 28 ár, hóast eg so fegin vildi havt teg
har sólin bjørt man skína. Hvørt suð, hvørt sveiggj, hvørt andatak man grát so sáran linna. Djúpt í hjarta veit eg, at tú sælan frið skal finna. Grát ei lítla vina mín, tí myrkrið brátt man rýma, og tá skalt
Til síðsta farvæl og hvíl í friði her, títt sakn er stórt ímillum tíni her; Gud troysti tann títt hjarta hevði kær, Hann eina veit hvat okkum gagnligt er. Elin
eg mangan á at lurta. At sangurin kom frá hjartanum hoyrdist tíðiliga. Abbi hevði eitt sera stórt hjarta. Hevði altíð umsorgan fyri ørðum menniskjum, og vildi hjálpa har hann kundi. T.d. hevur hann koyrt [...] umvældur. Spurdi eg, so hví umvælingin onki kostaði, segði hann, at tað var tí, at hann hevði ikki hjarta til at taka pening frá teimum, ið hann metti ikki høvdu so nógv. Abbi elskaði Harran, og tí elskaði
køldu náttarvakt, har eingi altarljós til gudar brenna, har hvør ein vón av fannkava varð takt, og hjarta ongan hita meir kann kenna; ver stór mín sál sum rúmdar kalda tøgn, ið eina er, tá ið sloknar lívsins
