leggja til rættis. Og tær duga eisini betri at reiðrast, altso at skapa heimið og syrgja fyri, at maður og kona hava tað gott. Tær duga eisini betri at hugsa um børnini, og at teirra tørvur altíð er dekkaður

Gidda, Anna og Christina. Um Robert er at stutt siga, at hann er óvanliga sáttligur og beinasamur maður. Eitt “góðdýr” at umgangast og at arbeiða saman við. Hann hevur – eins og Ruth – eina sera góða sangrødd

arbeiðsmegi og hjáveru; nøkur dugandi starvsfólk sum roknaðu við sær. Nú var hann ikki longur ein maður uttan starv, tí nú kann hann nevna seg “arbeiðsfólk” á Dugna. Hesir veruleikar vóru honum til stórt

sýn. Har var hjá mannaviti og kynstri einki meira at gera. Ófatiligt at ein so vælvaksin og prúður maður kundi fara soleiðis upp á so lutfalsliga stutta tíð. Mikkjal vaks upp saman við okkum trimum systkjum

dagin vit vitja á virkinum. Tað er skilligt at síggja, at teir hava úr at gera. Her ræður um, at hvør maður ger sína skyldu so livast kann upp til krøvini, ið sett verða til tilfar, arbeiði og leveringstíð

trý ár, kemur Harry Hole heimaftur til Oslo, tí hann hevur hug at kanna eitt mál nærri. Ein ungur maður er blivin dømdur fyri dráp í eini uppgerð í rúsevnisumhvørvinum, og Harry Hole hevur serligan áhuga

slips og skjúrtu, so at hyggarin sær aðrar síður av honum. Poul Mikkelsen Stílur: Poul er ein vakur maður, sum dugur hetta við klæðum. Hann velur eitt reytt slips, sum er eitt útmerkað val uppundir eitt valstríð

Axel Tórgarð doyði hós­morg­unin, næstan áttatiátta ára gamal. Við honum er ein góður maður farin, og fyri konuna og børn og abbabørn er saknurin stórur, og øll vit, sum kendu hann, hava ta djúpastu samkenslu

Safran Foer Forlag: Houghton Miffin Ár: 2002 Hvat snýr bókin seg í stuttum um: Ein ungur ukraniskur maður, í felag við abba sín, hjálpir einum jødiskum/amerikanskum rithøvunda at leita eftir forfedrum sínum

aftrat, og sum tað verður roknað nógv við. Ikki minst Jóan Símun Edmundsson, sum hevur verið fastur maður í álopinum á a-lands­liðnum. – Vit hava skift eitt sindur frá dysti og til dyst tær tríggjar ferð­ir­nar