Seinni fæst at vita, hvat promillan var, og hvørt maðurin stendur til at missa koyrikortið, sigur vakthavandi á løgreglustøðini í Havn.
Seinnapartin í gjár varð ein maður tikin fyri at sigla við kenning á Havnarvág. Løgreglan sigur, at fólk ringdu til løgregluna at boða frá at ein maður var farin í bát við kenning, so tá ið hann legði
úr á bygd og tann, sum upprunaliga koyrdi bilin varð blivin fullur og vildi ikki koyra meir. Tí tók hesum yvir, hóast hann eisini var fullur. Síðani varð hann tikin einaferð afturat við ongum koyrikortið
gildi. Hóast hann var rættiliga fullur, gjørdi hann at koyra sjálvur, men løgreglan tók hann á hjólunum, áðrenn kann vann upp hús, so hann er skuldsettur fyri at koyra fullur. Annars hevur løgreglan gjørt
løgregluna, at nú er ætlanin at taka bilin frá honum. Hann er tikin óteljandi ferðir fyri at koyra fullur og sostatt hevur hann heldur einki koyrikort, sigur løgreglan. Hann hevur eisini verið uppi í fe
grøðingarmøti, hevði meira enn ein stikpillara til okkum, sum sótu á aftastu røð. Ikki tí, salurin bleiv fullur og væl tað, so ongin stólur var tómur tá ið avtornaði. Men tað var týðuligt at fremstu og aftastu
seinni ikki var millum okkum meir. Tað var so fjart frá okkara hugaheimi, at ein so lívsglaður maður, fullur av lívsorku, so knappliga skuldi verða rivin burtur frá okkum, sum sóu upp til hansara á mangan hátt
bleiv lækni. Karl Johan var, sum eg kendi hann, ein ógviliga reellur, ágrýtin, vitandi og fantasifullur maður. Hann var lættur at tosa við. Hann var oftast í góðum lag, og virkaði sjaldsama positivur
sum seinni bleiv altjóða stjørna í antropologi og kendur langt út um akademisku geirarnar, var so fullur av fakligum hugskotum og visjónum, at hann illa kláraði at standa stillur. Hann tosaði títt, skrivaði
Ongantíð høvdu vit hugsað tann tankan, at Petur Arni ikki skuldi blíva gamal, hann, sum altíð var so fullur av lívi. At missa teg góði Petur Arni, er so ómetaliga svárt, og lívið verður ongantíð tað sama aftur
