herligste gaver, som Satan er meget fjendsk imod, for ved hjælp af den bliver mange anfægtelser og onde tanker jaget bort.« Hvussu nógvar fløgur/plátur/ bond eigur tú? ? Aner det ikke. Oceaner. Hvis jeg

bløðandi sár, á krossi Hann hekk, Hann tók syndina vekk. Hann segði har, tað fullgjørt var, Hann gav upp ond í Harrans hond. Av grøvini upprisin Hann, sum sigur yvir deyðan vann, í himnabúð jú Hann er har, øll

eru báðar. Mikið tú fekst av Skaparans hond gávur í stórum tali, hvørt orð, hvønn setning gav lív og ond, vitug í orðavali. Ein kempa av sonnum, tú situr her, einsamøll eftir av øllum, merkisheilsan eg beri

vorðin átta ára gamal, tá ið pápi mín doyði heima, 49 ára gamal, og sat eg hjá, tá ið hann gav upp ond. Tíbetur átti eg eina góða og sterka móður og góð, eldri systkin, og hetta hevur verið mær ein stór

og tí kastar eisini hon til tíðir úr tí nationalistiska verbalkøstinum. Hetta er eitt "nødvendigt onde" men er í longdini óvirðiligt og spillandi fyri okkara fólkaræði. Men varaløgmaður liggur sum hann

ikki helt um hugskotini hjá Svabo, m.a. fyri at betra um føroyska jarðarbrúkið. Svabo virkaði í somu ond sum Holberg sjálvur, ið fekst við nógv ymisk fag, og royndi seg sum alfrøðingur (polyhistor). Svabo

mínar hitta skal Har sál mín alla tíð skal verða eg sigi verð og fold farvæl Vár Drottur tak tú mína ond og míni kæru verj tín hond Uppi í Trøð 18. sept. 2003 Viggo Johannesen.

Hugtakandi var at síggja hesa snøggu kvinnu fara eftir pallinum í teimum sjey brøvunum í orðum, rørslum, ond, tign og kveikjandi eygnabrái... við livandi ljósum úr tí sjeyarmaða stakanum og teimum sjey lúðrunum [...] Óneyðugt er at siga, at hon blásti í lúður. Lítilátin í tí stílleysa búnaðinum fór hon, sum ein livandi ond í tí tóma rúminum fram við tí svarta vegginum við orðum úr Opinberingini. Orðini fóru upp í tróðrið [...] ljós, deyða og vón og dóm og lív. Dialektikkurin sjóðaði undir bitunum í Mentanarhúsinum. Ikki ein ond hoyrdist í rúminum. Tann æviga kvirran var í salinum hetta kvøldið í tí hvíta búnanum hjá Lone. Hans

1993 til 2002, eru at finna. Kvøldið var so ruddiliga komið í nátt, og vit stóðu uttanfyri. Ikki ein ond. Luftin eitt sindur slagin. Hvør fór til sítt. Tá segði Ásmundur lágmæltur: Tað, sum ein formaður í

tí niðurstøðu tagnaðu hugleiðingarnar um "fyrr og nú". Og vit nutu kvirruna. Lýtt úti og ikki ein ond. Vindeygað víðopið, og fuglasongur smoygdi sær stillisliga inn, har vit báðar sótu. Dýrd á vík og vág