kunnu seta okkum hendur í favn, gevast á hondum og geva øðrum skyldina - ella vit kunnu bretta upp um armar, bjóða av og fáa sum best burturúr. *** Á okkara harðbalnu oyggjum er stutt millum fjals og fjøru
sunnanljósi, og flytingin var ikki steðgað, men legði seg um fjørulut og fjallagreinar við báðar armar við henda fagra fjørð. Randarhvítt var millum Saltnes og Tangafjørð. Tað tunga ljósið, sum var innast
tess verri er at fremja stór mál og nýskipanir. So her er eitt at gera og tað er at bróta upp um armar og fremja nakrar nýskipanir sum skjótast. Lat okkum taka uppgávuna og ábyrgdina á okkum. Lat meg enda
null, men sigur, at tað skal undir ongum umstøðum tátta í 50 milliónir. - Her má brettast upp um armar, og vit mugu øll taka ábyrgd. Tað er ongantíð so týdningarmikið sum nú, tá tíðirnar eru góðar, at
oftast? Maaa, seriøst?! Hvørjum hyggur tú at hjá hinum kyninum? Tað er ikki nakað ávíst, eyguni, armar og hendur eisini. Tó mest er tað persónligheitin, charman. Hvat ger teg í góðum lag? Tað kann vera
síni hundavitjan. Ein onnur seingjarliggjandi kvinna, sum einki mál hevði, sum hvørki kundi flyta armar ella bein og lá til at doyggja, legði seg tætt til hundin og kelaði honum við sínum kinnum.
nógv av hesum róðrinum. Teir halda, at hetta fer at vera sum í kenda ørindinum í Brestiskvæðinum: Armar rodna, andlit rodna, spennast sterkar spengur, árar bogna, homlur togna, skúmið dreiv um rengur. Teir
heiður. Ístaðin fyri at seta seg hendur í favn og síggja bygdina fána burtur, so hava tey brett upp um armar og gjørt nakað, ið er til stórt gagn fyri bæði Gjáar bygd, okkum sum kommunu eins og føroyska ferðavinnu
hvíldina heima í hinum ævigu bústøðum. Bústðaur er hin ævigi Gud, og her niðri hinir ævigu armar. Máttu hesir armar hildið tykkum uppi í komandi døgum, tit børn og barnabørn, Jógvan, Gerhard, Elfin, Maria
hvíldina heima í hinum ævigu bústøðum. Bústðaur er hin ævigi Gud, og her niðri hinir ævigu armar. Máttu hesir armar hildið tykkum uppi í komandi døgum, tit børn og barnabørn, Jógvan, Gerhard, Elfin, Maria
