Leygardagurin 27. septembur var ein sjáldsamur dagur . Tók meg saman og fór út á Nes til endakonsertina hjá Ólavi Hátún. Ljósskiftið fjallanna millum var sjáldsamt. Til tíðir døkt, dimt og øskulitt, men so úr skýgloprum kom ein riðil av stakljósi, sum eygað sjáldan sær. Tað var ikki bert ljósið, sum legði seg út yvir líðir og bláar skorar. Nei, eitt yndisligt ljóð, sum varð borið uppi av títlingsljóði úr gjáum og áum og smáfuglaveingjasløgum frá farnum døgum í ond, musiskum ljóði, har hvør tóni, hvør tinna og hvør glæma var við í hesari samanrenning- eitt ævinleikaboð av magn og anda.
Norðuri í Líð í Fuglafirði, við Heimarugjógv, eigur nógvur mortítlingur. Her hoyrir tú sang bæði summar og vetur av hesum lítla, fitta Guðs skapningi, ið fyllir títt sinni av kenslubornum medviti um dýrdarløtur frá farnum døgum, har tónleikur og sangur dansa sín ævinnar dans við gudagivnum stevi í tínum huga aftur í fimmti árini.
Skálafjørðurin
Meðan koyrt verður út á Skálafjørðin, koma mong andlit fram fyri teg í fjallamjørkanum, sum prýddi fjallarøðirnar líka úr Fuglafirði og út á Skálafjørðin. Har var Herluf Berthelsen, Carl Clausen, Hans J. Højgaard, Willy Gohl, Tage Mortensen, John Høybye og hundraðtals sangarar - bæði børn og vaksin. Ein mynd sveimaði oman fyri henda hóp í einglalíki eins og í málningum Marc Chagals. Hetta var Ólavur Hátún. Hann fleyg so stillan um allan henda mannahóp, sum sang so yndisliga. Ein heiðurskonsert í leysum lofti fyri maistro, Ólavi Hátún hinum heilaga. Havi aldri sæð slíka sjón. Ja, eg trúði, at Marc Chagall var risin upp frá deyðum. Grálittu skýggini broyttu lit. Tey runnu í okkurgult við támi um andlitsbrøgd, klæði og hárstrýggjur. Umbroytingin var ikki at enda komin, men okkurgula rann í gult, reyðgult, blóðreytt og djúpt grønt, meðan tað gráa læt seg í hvítt. Hetta vóru sveiggini hjá Ólavi, litirnir og penslastrokini hjá Marc Chagall, sum fór upp í eina ond og rond.
Ljósið
Tá ið komið var upp um Syðrugøtueiðið, flyrraði hetta fyri tær sum hoygarðsstrá. Har lá Skálafjørðurin og spældi sær í sunnanljósi, og flytingin var ikki steðgað, men legði seg um fjørulut og fjallagreinar við báðar armar við henda fagra fjørð. Randarhvítt var millum Saltnes og Tangafjørð. Tað tunga ljósið, sum var innast við, fekk ikki hetta fagra, loftgivna kór at tagna. Tað ljómaði betur og betur, og Ólavur sveimaði sum ein verndareingil til báðar síður út eftir Skálafjørðinum. Eg ætlaði at rópa á hann: Hvat ætlar tú? Vildi ikki gera hetta, tá ið hann var í leysum lofti saman við vinum sínum. So skal hann hava frið.
Toftavatn
Hópurin spreiddi seg um allan fjørðin. Fremstur var Ólavur. Hann setti seg ovast uppi á boripallinum, sum lá har eins og ein bulmikil albatrossur og fór at stjórna hesum hópi. Tey skóru útúr at syngja: Die Himmel erzählen die Ehre Gottes av Heinric Schütz. Mong vóru tey, ið fóru út í tún á Skálafjørðinum fyri at lurta, síggja og hoyra hetta valakór syngja..... Tað, sum eygað ikki hevur sæð, og oyrað ikki hevur hoyrt, rørir ikki hjartað. Summi smíltust og tyktust at verða glað, og onnur táraðu av gleði. Onkur helt, at hetta var afturkoma Jesusar, men fingu hetta ikki at bera til, tí Jesus kundi ikki líkjast Ólavi Hátún. Hesin dýrdarsongur fleyg til lofts og rungaði ímillum tindar og fjøll. Ljómurin legði seg yvir allan Skálafjørðin, yvir Toftavatn í einum diminuendo, sum hjánaði burtur á hesum spegilsblanka vatni. Ólavur setti seg á ein av hólmunum at rinda møðina. Legði sínar tónlistaligu kórveingir saman og fór at tutla við lómin, sum har búleikaði. Sangararnir settu seg kring vatnið og sótu í kyrru og nutu hesa sjáldsomu, dýrdargivnu kvirru. Herluf Berthelsen, Carl Clausen, Hans J. Højgaard, Willy Gohl, Tage Mortensen, og John Høybye sótu á hólminum skamt ífrá og pulkaðu sær eftir drúgva flogið eftir hesum langa firði. Allir brosaðu og hugdu yvir á Ólav, har hann sat og kíndi lóminum.
Skapanini av Joseph Haydn
Ólavur reistist og segði: “ Nú syngja vit brot úr Skapanini av Joseph Haydn!” Øll reistust, men løgið var tað, ein tyrla kom sveimandi yvir vatnið og setti seg á ein av hólmunum. Út úr hesum flogkykti kom Jóhannes Andreasen við flygli sínum og tríggir solistar, Petur Niclasen, tenorur, Joanna Johansen, sopran, og Sámal Matras Kristiansen, bassur. Jóhannes fekk sett flyglið væl til rættis, so hann sá maistro við sínum himmalsku veingjum, sum fullu inn í tað berjadrivna lendið í døkkum, okkurgulum og jarðgrønum heystarliti. Hetta var sjón fyri eygað, sum seint verður gloymd.
Endi
Kórið reistist.........myndin broyttist knappliga. Nú stóð kórið frammi í kór í Fríðríkskirkjuni, og komið var til seinasta partin av konsertini. Kyrkjan fyltist við hesum vakra og yndisliga kórljómi, sum eg hoyrdi fyrstu ferð 1964 í kommunuskúlaavluni í Havnini. Marjun Bæk, prestur, hevði í síni føgru talu hesa løtu tikið samanum og sett sín dám á vøkru, poetisku, musisku og musikalsku stundina. Solistarnir og kórið “tosaðu” væl saman, og Jóhannes spældi sum ein sannur pianistur... farvæl, Ólavur! Farvæl! Jú, tann, sum æru býður, er æru verdur, og teimum, tú nýtur gott av, skalt tú rósa!!!!!
