dagin fekk Valdi lítið burtur úr sínum biddarí men nógvan látur. Seinni var farið í land at keypa seyð frá Valda. Tað var forkunnugt hjá okkum at fáa lambskjøt. »Ikki ein kjaftur skal smakka Mourisa
tá ið átta menn av “Riddaranum” fóru í land við einum báti at avrokna við bóndan, teir høvdu keypt seyð frá. Báturin holvdist, og sjey av átta monnum druknaðu. Ein bjargaðist við at halda seg fastan undir
grønlendarum. Men tá Poul Müller fekk at vita, at tey einki áttu, lat hann fyrst sín grís og síðan ein seyð slakta at lata teimum. Uppgerðin av deyðsbúgvinum vísir annars, at Poul Müller hevur lænt pening,
tungur mánaði. Eg havi nú verið pensioneraður í 20 ár, og eg royni at vera virkin. Eg havi eisini seyð, sum er eitt gott ítriv. Eisini havi eg verið virkin í Lions í Suðuroy. Børnini eru Heidi f. 1952
leiðini. Eitt ár neyðin var serliga stór, sendi langabbi húskallarnar á fjall, og ætlaði at taka seyð fyri at metta tey hungrandi. Men beint sum seyðurin var komin í rætt, kom ein stór grind inn á Vág
nýggjar vinir at fáa ta siðbundnu høgtíðarmáltíðina. Øll, sum hava ráð, slakta eina kúgv ella ein seyð, og býta kjøtið í tríggjar partar. Ein partur fer til tey fátæku, ein til vinir og grannar, sum ikki
nýggjar vinir at fáa ta siðbundnu høgtíðarmáltíðina. Øll, sum hava ráð, slakta eina kúgv ella ein seyð, og býta kjøtið í tríggjar partar. Ein partur fer til tey fátæku, ein til vinir og grannar, sum ikki
var kr. 600 kr um mánaðin. Tað var ikki so galið. Ein slíkur garður hevði 20 kýr, men ikki nógvan seyð. Síðan fór Janus at rógva út í Grindavík. Fiskað var við línu og gørnum. Hann fór síðan við íslendskum
Frælsi og náttúra - Longu sum ungur var ein drigin at natúruni. Lutvíst tí vit høvdu trøð, kúgv, seyð og gás. Lutvís gjøgnum skúla og skaldskap. Lutvíst við skótalívinum. Náttúran er farin í blóð og heila
kunnu næstan bara tala um náttúruna, um vit kenna hana. Enn er tað so, at nógv kring landið fáast við seyð og annað búnaðarvirksemi og koma tí regluliga í samband við náttúruna. Øðrvísi er við býarfólkinum
