Hús, Ytra Ringveg ella Løgtingsins Umboðsmann at grenja um, so er tað Innlendismálaráðið. Altíð er okkurt, og tað fortelur okkum eisini nógv um tær stóru visiónir, hesin fornermaði býráðslimur hevur
Jacob og Henry, saman við øðrum skilamonnum, fóru í holt við at hyggja sær eftir einum skipið, at okkurt stórt fór at spyrjast burturúr. Frá barnsbeini havi eg hoyrt um Joen Jacob, at hann skuldi vera
fide” bert trúgv og “sola scriptura” bert skriftin skulu vera rættisnórur, segði trúbótarmaður okkara, Luther. Vitan er somuleiðis eisini ein fortreyt fyri at kunna meta um skriftina á nøktandi
av tí tørvi, forsømdu børnini høvdu. Vit vóru einastu mannligu hjálparfólk á heiminum, og gav tað okk-um eina ávísa ábyrgd at sam-skipa ymiskt, eldru kvinnurnar av fysiskum orsøkum ikki megnaðu. Umframt
irðið er so sum so í tí, Áki L. Hansen skrivar í Dimmalætting týskvøldið. Og sama má sigast um okkurt av tí, Árni Gregersen royndi at verja seg við í Radius. At Kári Nielsen er ein harður og kontantur
landsstýrið lat gera í fullveldisskeiðnum, hómast spenningarnir, sum eisini herjaðu oyggjar okkara í kalda krígnum. Ein dagin hesin russiski garnabáturin, sum Petur var við, liggur á Molanum [...] gjørdist ein av sterkastu bastiónum Tjóðveldisfloksins, ikki minst Peturi Højgaard fyri at takka. Okk-ara vegir runnu saman á hesi politisku slóð, samskiftið var nógv og drúgt, og hann var ein áhaldandi
viðkvæma økið í øllum heiminum. Hesi krøv skulu eisini fevna um at seta pengar av til at rudda upp, um okkurt skuldi gingið heilt galið. Hann vísir á, at bæði sosialt og búskaparliga fer ein oljuvinna eisini [...] hava ráevni í undirgrundini sjálvandi nógv at siga. Og Lars Emil Johansen heldur fram: – Vit skylda okkara søgu at finna út av, hvussu vit kunnu skapa ein sjálvbodnan felagsskap og ikki orsakað av neyð
politisk mál, men kann eisini vera beinleiðis persónlig. Eg skal koma aftur til aðrar flokkar, men lat okkum fyrst taka Javnaðarflokkin í núverandi støðu. Tað hevur verið týðuligt, at bæði politisk og
desembur, so tað verður spennandi, men vit trúgva upp á tað. Seinast taptu vit fyri teimum, men tað var okkara egna skyld. Vit kunnu gott gera tað betri, sigur Sofía Purkhús at enda. Birgit Guttesen og Sofía
tveir synir, beiggi mín æt Poul og var 2½ ár eldri enn eg. Foreldrini skuldu nú til Hvítanesar við okkum. Men tá heldur omma mín fyri: »Eg skal hava tann yngra drongin eftir hjá mær.« So varð, sum hon
